Het salaris van.. Loukie (Ziektewet)

In de rubriek ‘ het salaris van…’ zijn lezers openhartig en eerlijk over hun salaris. In een eerdere blog heb ik het al eens gehad over het praten over je salaris en het taboe rondom dit onderwerp. In dit artikel ga ik wat dieper in op het salaris van de persoon. Is hij/zij er tevreden mee? Staat het salaris in verhouding met diens opleiding en wat zou diegene voor wek doen als geld geen rol speelt? Vandaag deelt Loukie haar salaris met ons. Helaas ontvangt Loukie momenteel een uitkering omdat ze, wegens een depressie, in de ziektewet zit. Iets wat ons allemaal kan overkomen en waar we aandacht aan moeten blijven besteden. Als moeder zijnde is het soms lastig – of zelfs onmogelijk- om alle ballen hoog te houden. Een depressie of burn-out ligt dan vaak op de loer. Loukie is er het voorbeeld van. Ze is moeder van een zoon en dochter en gelukkig getrouwd. Hoe denkt zij over haar inkomsten, zijn haar ambities veranderd ten opzichte van vroeger en beter nog.. hoe gaat het met haar? 

Even voorstellen:

Ik ben Loukie. 32 jaar en gelukkig getrouwd met de papa van mijn kindjes. Zoonlief is vier jaar en dochter wordt bijna twee. Ik ben momenteel niet aan het werk omdat ik door een depressie thuis ben komen te zitten. Deze was al behoorlijk aanwezig tijdens mijn tweede zwangerschap. Het leek even beter te gaan, waardoor ik ben gaan werken als adviseur dagelijkse bankzaken bij de bank. Mijn hoofd bleek echter niet opgewassen tegen alle druk i.c.m kindjes en huishouden, met als resultaat dat ik een jaar geleden uit ben gevallen. Ik werkte toen 30.5 uur per week. Ik doe mijn best er weer bovenop te komen maar helaas gaat het niet zo voorspoedig als ik had gehoopt. Momenteel ben ik gastblogger bij verschillende blogs en daarnaast actief op Instagram als @huismama.

Om gelijk met de deur in huis te vallen: wat is jouw salaris?

Ik had een bruto salaris van €1.915,- per maand o.b.v. 30 uur en nu ontvang ik nog netto €260,- per week. Ik ben ziek door zwangerschap, namelijk een postnatale depressie. Het UWV denkt daar echter anders over, waardoor ik nog 70% van mijn inkomen ontvang.

Was dit jouw eerste, vaste baan?

Nee. Tijdens mijn vorige ‘grote mensenbaan’  was ik catering manager bij de Hogeschool. Maar ik werk al vanaf mijn 15e en tijdens mijn eerste studie werkte ik eigenlijk meer dan ik studeerde. De horeca was mijn afleiding, passie en valkuil. Ik ben toen gestopt met mijn studie rechten en heb er na een jaar fulltime werken voor gekozen om Facility management te gaan studeren. Deze studie was duaal, waardoor ik er een baan naast kreeg van 24 uur. In de weekenden deed ik daar nog een uur of 15 bovenop. Eigenlijk werkte ik dus jaren lang fulltime naast mijn studies.

Welke opleiding heb je gedaan?

Eerst 6 jaar rechten, maar dit ging niet van een leien dakje. Daarna heb ik de opleiding Facility Management in 5 jaar afgerond, maar wel i.c.m. met een zwangerschap, een baby en een fulltime baan op het einde naast mijn afstuderen. Facility management is een HEAO opleiding waarmee ik ook werd toegelaten bij de bank. Hier volgde ik nog een opleiding om wat extra certificaten te behalen.

Stond jouw salaris in verhouding met de studietijd- en kosten?

Ik vond dat ik genoeg verdiende voordat ik ziek werd. Mijn man werkt nu meer, dus per saldo gaan we er niet op achteruit. Ik vond het wel heel moeilijk om mijn zelfstandigheid op te geven en afhankelijk te zijn van hem en zijn inkomen. De nachten die ik draaide in de horeca, met name in het cafe waar ik vier jaar werkte, waren meer rendabel. Maar dan werk je van 20:00 uur tot 6:00 uur, dus je levert twee dagen in voor een dag werken. Dat was ook niet ideaal.

Hoe lang zit je nu thuis en hoe kwam de depressie tot uiting op jouw werk?

In december ben ik een jaar thuis. Nadat ik merkte dat ik weer afgleed en meerdere malen paniekaanvallen op mijn werk had, heb ik mijn leidinggevende ingelicht dat het minder goed met me ging. Een maand later kon ik niet meer. Het ging gewoon niet. Huilen, niets kunnen, niets willen en alles aan de kant moeten zetten om uberhaupt te werken. Laat staan wat je dan nog voor je kinderen en huishouden kunt betekenen. Vrijwel niets dus. Toen heb ik mij ziek gemeld en meteen gezegd dat ik niet de verwachting had om snel weer aan de slag te kunnen. Mijn contract werd dan ook opgezegd. Ik werkte via een uitzendbureau en de opzegging had zogenaamd niets te maken met het ziek zijn.  Omdat de zorg nogal op zich laat wachten kom ik dus ook geen steek verder.

Op welk moment heb je de knoop doorgehakt om thuis te blijven?

Als je graag beter wil worden maar niemand lijkt je te kunnen of willen helpen. Mijn man kan redelijk makkelijk meer uren kan maken om meer inkomen te genereren, dus ik moest wel een keuze maken. Na een aantal weken zagen we in dat dit probleem niet snel weg zou gaan en ik nergens terecht kon. Vervolgens  hebben we afgesproken dat mijn herstel voorop staat, waarbij ik zelf vooral wil benadrukken dat ik pas kan werken als ik goed voor mijn kinderen kan zorgen en mijn huishouden op orde heb.
Werken mag voor mij niet ten koste gaan van de kinderen.

Hoe ziet jullie verzamelinkomen er uit en ben je hier tevreden mee?

Ons verzamelinkomen bevindt zich, dankzij de eigen zaak van mijn man, ruim boven modaal. Ik ben er zeer tevreden mee.

Als je alles nog eens over mocht doen, had je er dan voor gekozen om je studie rechten af te maken?

Wat is voor jou echt belangrijk in de combinatie werken met moederschap als je hersteld bent?

Ik ben van plan om als ZZP’er (bewindvoering etc) te gaan werken als Joey naar de peuterspeelzaal gaat. Mijn kinderen zullen altijd prioriteit blijven. Daarna mijn man en het huishouden en daarna komen mijn eigen ontwikkeling en bezigheden.. Vooralsnog heb ik mijn handen vol aan dit alles. Als ik straks de juiste begeleiding krijg, kan ik me gaan richten op andere zaken. Nu is het eerst tijd om te kijken naar de diagnose, de gevolgen daarvan en hoe ik er het beste van kan maken met de chaos in mijn hoofd.

Wat ontzettend knap van je Loukie, dat je ons een kijkje hebt gegeven in jouw leven als huismama. Helaas wordt de diagnose postnatale depressie, een burn-out en overspannenheid nog dagelijks vastgesteld bij tientallen mensen in ons land. Er hangt nog altijd een soort van taboesfeer om heen. Voornamelijk omdat je niet weet hoe het voelt als je het nog nooit hebt meegemaakt. Erg goed van je dat je het vrijwilligerswerk een beetje oppakt. Maar vergeet inderdaad zelf ook niet je momentjes te pakken zodat je je geest op orde kan krijgen. Hopelijk vindt je snel de hulp die je verdiend en ben je volgend jaar op het punt waar je naartoe hebt gewerkt. Ik wens je heel veel sterkte, geluk, maar bovenal gezondheid toe!