De eerste 12 weken met ons tweede kindje

Jent is inmiddels 14 weken. Meer dan drie maanden en ik hoef niet te zeggen dat de tijd vliegt. Vooral met een tweede kindje. Waar ik na de bevalling van Mats nog tijd had om regelmatig artikelen te schrijven, sprokkel ik nu een paar uurtjes per week bij elkaar om iets te kunnen schrijven. Geen wonder, want een drukke peuter, een baby én een huishouden nemen enorm veel tijd in beslag. Tijd voor jezelf is er nauwelijks, want het is in de eerste weken een grote zoektocht naar de wensen en behoeften van het nieuwe gezinslid. Soms, in een emotionele bui en met de wallen onder mijn ogen, zei ik tegen Alex “waarom wilden we dit eigenlijk?”.  Stomme vraag natuurlijk. Ik zou mijn leven geven voor onze twee kinderen. Maar dat betekent niet dat we deze weg zonder hobbels hebben belopen. Hoe heb ik de eerste 12 weken met twee kindjes ervaren?

---

De bevalling en de kraamweek

Wie mijn bevallingsverhaal heeft beluisterd, weet dat ik er ontzettend positief op terugkijk. Een onverwachte thuisbevalling in ongeveer vier uur met een snel herstel wens ik iedereen toe. Jent heeft het volgens mij ook als positief ervaren, want in de kraamweek sliep hij aan één stuk door. Heerlijk vonden we dat. Tijd voor elkaar, onze Mats en verder helemaal niets. Toen de buurvrouw een lekker appelgebak kwam brengen, zag ze dan ook dat we heerlijk in onze kraambubbel aan het genieten waren. Alex had 4 weken vakantie opgenomen om ons allemaal te laten wennen aan de nieuwe gezinssamenstelling. Samen met de 5 verlofdagen die vaders sinds dit jaar krijgen was ik dan ook enorm blij dat ik de eerste weken nog geen druk spitsuur hoefde te leiden. Hij nam Mats dagelijks mee naar buiten zodat ik goed kon herstellen en uitrusten.

Ik ben vrijwel direct begonnen met het geven van borstvoeding in combinatie met flesvoeding. Jent is een gulzige drinker en ik ben niet van plan om fulltime borstvoeding te geven. Na de eerste paar keer aanleggen ben ik er zeker van: ik ga dit niet een tweede keer moeten doorstaan. De energie die het kost, en de pijn van de stuwing vind ik het niet waard. Ik had mezelf voorgehouden de lat flink wat lager te leggen dan bij Mats en ik ben er tevreden mee dat het zo loopt. Geen teleurstelling, alleen blijdschap dat Jent zo goed drinkt en daarnaast ontzettend goed groeit.

Week 2 t/m 4: krampjes en slapeloosheid

In deze periode gaan baby’s geleidelijk aan meer huilen. Waardoor dat precies komt is volgens de wetenschap nog een groot raadsel. Wel is bekend dat de krampjes tussen de 6 en 8 weken op hun top zijn en daarna weer afnemen. Klopt bij ons als een bus. Het is in week twee duidelijk dat de krampjes zijn intrede hebben gedaan, want Jent begint meer te kreunen en af en toe zelfs gillen. Soms krijgen we hem niet meer rustig en hij loopt dan helemaal paars aan. Omdat Alex weer werkt sta ik er overdag alleen voor. Mats is naar de peuterspeelzaal, gastouder of aan het spelen bij mijn (schoon)ouders. Gelukkig, want ik moet de baby troosten van Mats als hij huilt. En dat is gemiddeld zo’n 6 uur per dag. Zo nu en dan huil ik met hem mee want ik heb geen idee hoe ik de pijn bij hem weg kan nemen. Ik draag hem vaak in de draagdoek, maar ook dat lijkt niet altijd een effectief middel te zijn.

Ik vind heel veel steun in mijn zwangerschapsvriendinnen-app groep. We hebben elkaar tijdens onze Mom in Balance training leren kennen en zitten op dat moment allemaal in hetzelfde schuitje. Voor een aantal van hen is het de eerste, maar voor een paar is het de tweede. Zij ervaren het net als ik. Pittig. We weten soms even niet meer hoe we de boel moeten combineren en gooien onze frustraties dan ook vaak in de groep. We huilen, maar lachen ook samen. Want we weten allemaal dat het ontzettend pittig is, maar dat we erg dankbaar mogen zijn voor onze gezonde baby’s. “Later lachen we erom” zeggen we tegen elkaar.

De nachten gaan grofgezegd k*t. Hij wilt 1 of 2 keer drinken, maar is daarnaast ook erg onrustig. Mijn eigen slaapritme is helemaal verstoord en als Jent dan een rustige nacht heeft, lig ik uren naar het plafond te staren. Ik ben zo zo moe. Maar slapen lukt me niet meer. Bij Mats had ik dit probleem ook, maar hij sliep na 8 weken al door waardoor ik toch wat uurtjes slaap kon pakken. Na een week lang 2-3 uur per nacht te hebben geslapen dwingt Alex me de dokter te bellen. Ze schrijft Temazepam voor. Een slaapmiddel wat ik alleen in de uiterste gevallen moet innemen. Mijn schoonmoeder neemt Jent af en toe een nachtje mee zodat ik kan bijslapen. Het slaapmiddel werkt zelfs nauwelijks als hij thuis slaapt en ik ben erg voorzichtig met het gebruiken ervan. Mijn moederradar lijkt zo sterk afgesteld te zijn dat ik constant alert ben. Ik doe het er maar mee en probeer positief te blijven. Ik weet dat het tijdelijk zal zijn en ben enorm dankbaar voor twee gezonde kinderen. Maar dat dit een periode is waar ik me flink doorheen moet bijten is wel duidelijk.

Week 5 t/m 7: bezoekjes aan de osteopaat

Ondertussen zijn we al een paar keer met Jent naar de osteopaat geweest. Ik had niet het idee dat er medisch gezien iets mis is met hem (hij groeit als kool), maar zie wel dat hij veel ongemakken ervaart. Misschien zit er iets niet helemaal lekker in zijn lijfje en dat kan een osteopaat dan ook feilloos aanvoelen. Mijn verzekering vergoedt de helft van een afspraak, maar ik vind dat we dit zeker een kans moeten geven. Ze masseert hem, merkt dat hij in lichte mate last heeft van reflux en dat er redelijk wat spanning zit rondom zijn middenrif. Ze geeft tips om hem rustiger te laten drinken en om de klachten rondom de reflux te verminderen. Of het heeft geholpen kan ik helaas niet zeggen. Er zitten ineens weer goede dagen tussen. Dagen waar hij overdag langer dan 10 minuten in zijn eigen bedje kan slapen en langer in de draagdoek wilt.

Als het spitsuur begint (rond 6 uur) begint Jent aan zijn nacht. Ik vind het prima, want zo heb ik alle aandacht voor Mats en het koken. Ze zeggen vaak dat je rond 6 maanden de avonden weer voor jezelf hebt, maar wij hebben die avond vanaf 2 maanden dus alweer terug: mazzeltje!. Oké, hij wordt nog wel twee keer per nacht wakker voor een fles en vaker voor een speen, maar dat verschuift vast wel een keer.

Op het consultatiebureau vragen ze hoe het gaat. Met een brok in mijn keel zeg ik eerlijk dat het me zwaar valt. Dat Jent zoveel huilt en dat ik het na een nacht van 2 uur vaak niet zie zitten. Ze knikt meelevend en zegt me dat ik nog even moet volhouden. Na drie maanden zul je al verschil zien. Volgens haar heb je baby’s die gewoon niet zo goed zijn in baby zijn. Jent lijkt daar op want hij groeit goed, eet goed en ziet er best tevreden uit. Behalve dan dat zijn lijfje niet doet wat hij wilt, alles wilt meemaken en daarom vaak oververmoeid raakt.

 

Week 8 t/m 11 “pak je zelf ook wat rust?”

Iets wat ik vaak hoor. Van nature ben ik erg gesteld op tijd voor mijzelf. Ik vond het altijd heerlijk om een paar avonden en nachten doordeweeks alleen thuis te zijn als Alex weg was voor zijn werk. Tijd alleen heb ik echt nodig. Maar dat zit er met twee kinderen – en dan vooral in de eerste maanden – even niet in. Je bent in die periode niet heel veel meer dan een moeder en dat vind ik soms best moeilijk te relativeren. Hoe mooi het allemaal ook is. Die tijd komt heus wel weer terug maar met een dosis slaapgebrek zou ik juist extra lang willen douchen en lang op de bank willen liggen. Maar wanneer de kinderen eindelijk op bed liggen wil ik ook nog even de boel opruimen. En dan ga ik mijn bed in. Want iedere minuut slaap is er één.

Ik vind het in deze weken ook nog erg spannend om Jent weg te brengen. Maar ik moet wel, want in januari begin ik weer met werken. Als mijn ouders een keer op Jent passen omdat ik even alleen wat boodschappen wil doen (me time;-)), ga ik met een gespannen gevoel weg. Als ik terugkom vraag ik hoe het is gegaan. “hij huilt wel veel en heeft niet zoveel geslapen” zegt mijn vader en ik heb het idee dat ze blij zijn als ik weer naar huis vertrek. Jent slaapt nog steeds 2 keer per week bij mijn schoonmoeder en dat gaat heel goed. In de ochtend haal ik hem direct weer op omdat ik hem zo heb gemist. Het schuldgevoel heerst nog steeds als ik hem wegbreng, maar als ik me de volgende dag zoveel stukken beter voel, ben ik toch wel blij dat ik ervoor gekozen heb. In de avonden en nachten is hij erg rustig waardoor ik niemand opzadel met een huilende baby. Oké, wel een nachtvoeding, maar mijn schoonmoeder vindt het stiekem heel erg gezellig.

Als ik het er met vriendinnen (die moeder zijn van 2 of meer kinderen) over heb, bevestigen ze mijn gemixte gevoelens. “Ik weet nog dat ik dat eerste jaar zo ontzettend pittig vond en blij was als het erop zat” Maar uiteindelijk is iedereen het erover eens: het is het allemaal waard. Twee kinderen brengen zoveel vreugde. De band tussen twee broertjes gaat nooit meer stuk en die wordt al gevormd in de eerste jaren.

It takes a village to raise a child. En die heb ik absoluut om me heen. In de vorm van een lieve en betrokken man, die me s’ochtends even laat liggen, met liefde thuis blijft zodat ik even naar vriendinnen kan gaan en op de bank blijft slapen met Jent om te voorkomen dat ik wakker wordt. Als het nog mogelijk was begin ik nog meer van hem te houden. Je eigen relatie staat even op een laag pitje, maar we laten elkaar duidelijk blijken dat we een goed team zijn. Zo belangrijk. Onze tijd samen komt binnenkort wel weer. Mijn schoonmoeder, die Jent met liefde een nachtje overneemt. En mijn eigen ouders. Die altijd paraat staan om op de kids te passen.

Week 12 t/m 15 krampjes zijn over en slaap keert terug

Ik heb vanaf het begin uitgekeken naar week 12. De krampjes zouden op dit moment minder moeten zijn. En dat blijkt bij ons ook echt zo te zijn. We hebben zoveel geprobeerd om het te verminderen: Infacol, Sab Simplex, Rooibosthee, warme kruikjes, probiotica, op de buik dragen en fietsen met de beentjes, andere speen.. Het maakt allemaal vrij weinig uit want het blijkt wel dat je deze tijd echt even uit moet zitten. Jent is op momenten (vooral wanneer hij moe is) erg onrustig, maar dat blijkt de aard van het beestje te zijn. De kinderfysio komt bij ons langs om tips te geven zodat hij zelf een rustige houding aan kan nemen. We leren hem eindelijk wat beter kennen en kunnen hem op deze manier ook begeleiden in het vinden van rust zodat hij makkelijker in slaap valt.

De nachten gaan iets beter. Voor mij dan, niet voor Jent. Een nachtvoeding vind ik prima, maar hij wordt regelmatig wakker voor wat aandacht of een speentje en slaapt erg licht. Het ledikantje hebben we weer bij ons op de kamer gezet waardoor we ons bed niet meer uit hoeven. En wat blijkt: met hem naast mijn bed slaap ik ineens weer wat beter. Na de nachtvoeding val ik in slaap en ik kom nu uit op 4 tot 5 uur in plaats van 2 uur. Wel wordt hij altijd wakker als we ons omdraaien of als ik de kamer binnenkom. Maar door de knallen van oud & nieuw slaapt hij als een blok. Tja, baby’s zijn af en toe onverklaarbaar.

In week 14 beleven we weer een onrustige week. Blijkt toevallig net dat sprong nummer 4 zich aandient. Mocht je niet weten wat dit is, check de uitleg hier even. Er zitten nachten bij dat hij zich elk half uur aandient en we hopen vurig dat dit ‘alleen maar’ door de sprong zal komen. Ik was die sprongen helemaal vergeten, maar een baby doorloopt er 10 in 1.5 jaar! Er zijn wel meer dingen die ik vergeten was, maar ik ben er wel uit dat het vooral de negatieve gevoelens zijn die ik ben vergeten. Als de ergste dagen en nachten van de sprong voorbij zijn (voor mijn gevoel) kan Jent opeens omrollen, brengt zijn handjes naar zijn mond, slaakt andere kreetjes en maakt nieuwe klanken. Het lijkt alsof hij wat meer tevreden is omdat hij meer controle heeft over zijn eigen lichaam.

Uit deze update blijkt misschien dat het krijgen van een tweede kind enorm pittig en vermoeiend kan zijn, maar het is tegelijkertijd het mooiste wat je kan overkomen. Omdat het ons tweede kindje is weten we welke leuke dingen ons te wachten staan. Zijn eerste lachje, het kruipen, tijgeren, het ontdekken van zijn handjes, het schaterlachen, zijn eerste stapjes, zijn eerste hapjes en zijn eerste woordje. De vreugde die een kind brengt overspoelen alle ‘zware’ tijden. De slapeloze nachten, de frustraties als je niet weet wat er aan de hand is, zijn eerste tandjes, zijn eerste griepje of zijn eerste vaccinatie.. Als ik s’avonds in bed kruip naast Jent dan besef ik me weer hoe gelukkig we zijn. Twee gezonde, mooie lieve kinderen. Meer is er niet te wensen.