Column: De teek

De teek. Ik ben al decennia bekend met dit insect, maar de laatste jaren is er enorm veel om te doen geweest. Vooral sinds er bekendheid is gegeven aan de ziekte van Lyme en de gevolgen hiervan. Die zijn niet mis. Ik zie regelmatig crowdfunding acties voorbij komen omdat er een bepaalde behandeling niet wordt vergoed en de patiënten zelf wanhopig zijn in een kleine poging zich beter te voelen. Daarom is het erg goed dat er wordt gewaarschuwd voor de gevaren die een teek met zich mee kan brengen. En dat zijn er heel wat. Op scholen worden folders uitgedeeld en de bossen hangen vol met waarschuwingsborden.Het kleine beestje, niet groter dan 2 milimeter, is daarmee misschien wel gevaarlijker geworden dan een roofdier.  Maar ze bevinden zich echt overal. Niet alleen in de bossen, ook in onze tuinen, de struiken, het gras etc.. 

Ja. Zo ook in het bos achter ons huis. Waar je wordt gewaarschuwd middels borden aan de kant van de weg. LET OP: TEKEN! ofwel: Betreden op eigen risico, dit bos is levensgevaarlijk en misschien wordt je ongeneeslijk ziek. Stoere meid/vent als je dan nog het bos in durft te gaan.

Maar goed. De teek heeft ons gezin ook te pakken gehad. Niet ik, ondanks mijn wekelijkse sprintjes door het bos der teken, waardoor ik mijzelf blootstel aan duizenden gevaren. Nee, het is onze kleine Mats. Onze zoon die nog niet kan lopen en de afgelopen weken geen voet in het bos heeft gezet, maar toch ten prooi is gevallen van Neerlands meest gevreesde bos-insect.

Op een vrije dinsdagochtend doe ik Mats in bad. Ik trek zijn rompertje uit en spot een zwart stipje op zijn rug. ‘Een stofje’ denk ik nog en ik probeer het weg te vegen. Maar het stofje gaat niet weg. Wat het precies is, kan ik niet zo goed zien. Het ding is echt minuscuul. Ik besluit hem er uit te trekken/draaien en zie vervolgens dat er pootjes aan zitten. Shit. Dus toch een teek. Mats is niet eens in het bos geweest, hij heeft gisteren enkel in de tuin gespeeld bij de gastouder. Maar ja. Teken zitten dus overal. Sluwe roofdieren zijn het ook. Ik denk direct aan de waarschuwingen die ik overal tegenkom. Bescherm je kind en controleer het op teken. Ja. En nu? Ik ga me dan direct afvragen wat het nut is van het bestaan van deze ellendige diertjes en waarom vooral deze het op mijn zoon heeft voorzien.

Eten ze andere insecten op, zorgen ze voor een beter milieu en dragen ze bij aan het opruimen van allerlei dode organismen? Ja, ja en ja. Een insecten website weet me te vertellen dat de teek doodnormale taken heeft die vrijwel iedere insect op zich neemt. 1. Erg irritant zijn voor de mens, maar 2: een onmisbare rol spelen in het ecologische systeem. Conclusie: We zullen er maar mee moeten leven.

Ik heb namelijk geen zin om op mijn strepen te gaan staan omdat ik naar mijn moedergevoel luister.

Ik bel de dokter voor de zekerheid en krijg een assistente aan de lijn. “Oei, hmm even navragen bij de dokter hoor, want hij is nog wel erg jong.” Alsof dat wat had uitgemaakt, maar ik heb het vermoeden dat ze wilt laten zien dat ze heus wel hun best doen voor jonge kindjes. Mooi. Ik heb namelijk geen zin om op mijn strepen te gaan staan omdat ik naar mijn moedergevoel luister. Uiteindelijk blijkt dat we nu weinig kunnen doen. De teek had zich niet volgezogen, ik heb hem er volledig uitgetrokken en zolang er geen rode kring op zijn lichaam verschijnt is er vrij weinig aan de hand.

Geloof me, de afgelopen weken heb ik elke centimeter van zijn lijfje afgespeurd naar rode kringen en vreemde tekens. Gelukkig is de ellende van die enge ziekte ons bespaard gebleven. 1 ding weet ik zeker. Je kunt bossen en struiken vermijden, maar uiteindelijk toch ten prooi vallen aan de beestjes. Controleren, controleren, controleren. Zolang je er op tijd bij bent is er – in de meeste gevallen – weinig aan de hand.