Mijn kraamtijd met Mats

Het is 3 uur in de nacht en ik ben inmiddels anderhalf uur bezig met voeden. Mats is nog maar een week oud, maar ik voel me 100 jaar. Iedereen zegt dat ik van deze periode moet genieten, maar ik vind het moeilijk. Ja, ik geniet van ons prachtig mannetje en zijn geur, gezichtje en geluidjes. Maar aan de andere kant ben ik moe. Zo moe.. ik kan en wil alleen maar slapen. Maar het lukt me niet. Mijn lijf herstelt tergend langzaam en is daarnaast niet meer van mij. Het moet elke 3 uur klaarstaan voor voeden van onze baby. De kraamverzorgster is weg en ik kan wel huilen als ik denk aan het moment dat mijn vriend weer naar zijn werk gaat. Ik sta er alleen voor en ik weet niet of ik dat aankan. 

---

Inmiddels zijn we 7 weken verder, ons ritme keert weer terug en ik geniet met volle teugen. Maar wat heb ik de kraamtijd flink onderschat!  Mijn hele zwangerschap heb ik zonder problemen doorlopen. Ik vond het een geweldige tijd. Een groeiende buik, schopjes die steeds sterker worden en de voorbereiding op de komst van onze baby. Kleertjes kopen, de babykamer inrichten en het aanbreken van je verlof! Ik heb tot week 30 kunnen hardlopen en kreeg regelmatig de opmerking dat ik, na de bevalling, wel snel zou herstellen vanwege mijn conditie. Nergens om me zorgen over te maken dus.

Ik denk dat deze positieve kijk mij een gerust gevoel heeft gegeven, je kan je immers niet voorbereiden op de daadwerkelijke bevalling. Gelukkig maar, want mijn bevalling was geen pretje – zoals die van de meesten- en ik moest flink herstellen (lees hier mijn verhaal).

Na een week kan ik echter nog steeds vrijwel niets. Van het verschonen tot het badderen en van de flesjes uitkoken tot het bekijken van al onze kraampost. Ik maak het na 10 dagen allemaal mee. Op dat moment is mijn lichaam sterk genoeg om naar buiten te gaan en me te begeven onder de mensen. Na 2 uur ben ik op. Pijn, maar ook vermoeidheid doen mij voelen als een slappe dweil.

‘Ik was toch altijd zo fit? Waarom voel ik daar nu niets van?’
De borstvoeding komt snel op gang, maar alsnog kan ik het amper bijbenen. De kraamverzorgster had me er al voor gewaarschuwd. De kilo’s vliegen er vanaf en de baby begint me letterlijk ‘op te eten’. Mats is een gulzige baby, dus neemt geen genoegen met een paar slokjes.  Tel daarbij de nachtelijke voedingen op en mijn vervelende slapeloosheid ( ik slaap pas na 1 uur in) en.. tja, mijn wallen vertellen genoeg. Als s’nachts de tranen bij Mats vloeien van moeheid en frustratie, huil ik zachtjes mee. Als er kraambezoek komt, wil ik niet dat er foto’s van me genomen worden, want ik zie eruit als een verwaarloosd geval. Desalniettemin schiet ik iedere dag de mooiste plaatjes van Mats. Herinneringen maken, maar liever niet van mezelf.

Als dit zo door gaat, dan zit er niets anders op dan over te stappen op kunstvoeding. Dat beaamt niet alleen mijn vriend, maar ook andere mensen om mij heen. De kraamverzorgster geeft Mats af en toe al eens een flesje, zodat ik bij kan slapen.

‘Dit is niet menselijk meer’, je hebt je slaap echt nodig’ zegt ze me. Wat ontzettend fijn om te horen. Even geen ‘borstvoedingsmaffia’ praktijken. Hierdoor wordt je als moeder ontzettend onzeker. Je wilt het beste voor je kind en dat is dan toch borstvoeding. Ik moet en zal doorzetten totdat het echt niet meer gaat. Maar dat punt is al bereikt na 2 weken. Als de 3e week aanbreekt is de maat vol. Mats heeft al wat flesjes met flesvoeding gekregen en hij doet het er zo goed op, dat ik besluit om af te bouwen.

Dat het zo’n verademing zou zijn, had ik van tevoren nooit gedacht. Ik word een ander mens en we beginnen in week 4 zowaar wat ritme te krijgen. Mijn lichaam is weer van mezelf en ook mijn vriend kan wat (nachtelijke) voedingen op zich nemen. Ik ben nog verre van hersteld, maar ik zie eindelijk een klein roze wolkje verschijnen. Als Mats in week 5 een nachtelijke voeding laat vallen, is het helemaal feest. Ik word in paniek wakker en denk ‘leeft ‘ie nog wel?’. Ik slaap hierdoor 6 uur achter elkaar en voel me als herboren. Het pijnlijke herstel is opeens niet zo pijnlijk meer, de wallen verdwijnen en ik heb weer energie voor het huishouden. Ik besef me heel goed dat dit een geluksmomentje is, want niet iedere baby slaapt bij 5 weken al meer dan 5 uur achter elkaar.

 

Mats heeft zich in al deze weken ontzettend goed gehouden. Hij groeit als kool en zijn eerste lachje verschijnt nota bene op het kussen van het consultatiebureau. Niet naar zijn moeder, maar naar de jeugdarts 😉 Elke week leren wij deze prachtige jongen beter kennen en hij ons.

 

Soms kijk ik met een tikkeltje jaloezie naar andere moeders die doorgaan met het geven van borstvoeding. Maar dan bedenk ik me; borstvoeding is niet het beste wat je je kind kan geven, dat is liefde. Echte, oprechte moederliefde. En dat krijgt Mats volop. Dat je zoveel liefde kan voelen voor een klein mensje is heel bijzonder. Dat zal elke moeder met me eens zijn.

 

---