Waarom wij zijn gestopt met ons modelabel MINC

Eind augustus schreef ik over ons bezoek aan de fabrikanten in India, het vergaren van inkomsten en de toenemende druk op onze werkzaamheden. Allemaal ontzettend leuk en leerzaam, maar hoe zit dat met ons toekomstperspectief? Komt er een moment waarop we allebei fulltime voor ons modelabel kunnen gaan? Of zit dat er niet in.. Vandaag deel drie van ons business-avontuur en tevens einde ervan. Wat het einde voor ons heeft betekent, waarom we zijn gestopt en welke lessen hieruit zijn getrokken lees je in dit artikel.

---

De reis naar India heeft een diepe indruk op ons gemaakt. Het contrast tussen arm en rijk is enorm en een tussenklasse lijkt er haast niet te zijn. Een gigantisch verschil ten opzichte van Nederland. Maar we zijn blij dat we onze fabrikanten hebben ontmoet en daarnaast een netwerk kunnen opbouwen. “Is het niet voor nu, dan vast wel voor de toekomst“ denken we optimisch.

Ondertussen bouwen we nog steeds trouw aan onze merkbekendheid. Niet heel makkelijk. We hebben namelijk geen ‘stenen’ winkel, waardoor je mensen online de weg dient te wijzen. Dit doen we voornamelijk door het inzetten van Google AdWords, Facebook advertenties en winacties. Zo organiseren we samen met Linda Nieuws een winactie waarbij er 5 tassen vanuit onze webshop worden verloot. Het kost ons enkel de inkoopprijs en we bereiken hier veel naamsbekendheid mee. We doen dit niet enkel en alleen voor onszelf, maar ook voor onze verkooppunten. Als een winkel een goed doorverkooppercentage heeft, dan willen zij volgend jaar weer inkopen. Dat betekent mooie aantallen, meer omzet en meer mogelijkheden voor ons. En om die online bekendheid een grotere boost te geven, besluiten we om (naast de betaalde marketing) ook wat ‘free publicity’ in te zetten.

Beperkt marketingbudget = creatieve gratis (!) publiciteit

Free publicity kan soms erg lastig zijn, maar we proberen deze uitdaging wel aan te gaan waardoor het ons geen torenhoge kosten oplevert. Een hoog marketingbudget hebben we simpelweg niet. Heel vervelend, want het liefste hadden we dat wel gehad om flink uit te kunnen pakken.  

Het vergaren van gratis publiciteit doen we niet door een honderdtal bloggers/websites aan te schrijven met de vraag of ze als-je-blieft een gratis stukje over ons willen schrijven. Dat is echt een no-go en zo waardeer je het werk wat zij erin stoppen absoluut niet.

Wat we wel doen? Zo uniek mogelijk proberen te zijn. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar het komt allemaal neer op creatief denken. We besluiten bekende Nederlanders voor de speciale rubriek purse-oonlijk (herkenbaar?)te benaderen. Hier vertellen zij over de inhoud van hun tas en welke dingen onmisbaar voor ze zijn. Zo weten we o.a. Tamara Elbaz, Annic van Wonderen en Charlotte Labee te strikken. Deze vrouwen hebben een groot netwerk, wat ons meer bekendheid oplevert. Omdat ik zelf ook al een tijdje blog, stuur ik mede-bloggers vrijblijvend een riem op. Een aantal reageert enthousiast waardoor we verblijd worden met hele leuke foto’s + meer interactie. Oké, helemaal gratis is deze publiciteit niet, omdat het ons wel wat items kost.  

Tijdens de week van de voedselbank besluiten wij diverse riemen te doneren. Het is geen eten, maar alles is welkom. Waaronder dus ook mode-accessoires. Ze zijn ons erg dankbaar dat wij hen een doos met ruim 50 riemen toesturen. Natuurlijk leggen we deze goede daad vast op social media, waar alleen maar lovende reacties op komen + meer loyaliteit. Instagram is op dat moment explosief aan het groeien en we zitten al snel op meer dan 2.000 volgers. Het algoritme is nog vrij simpel, waardoor het tevens vrij makkelijk is om een grote achterban te verzamelen – ohh die goeie oude tijd ;-).

De topper der free publicity is toch wel ons paginagrote interview in de Metro op 5 mei 2014. In de f*cking Metro! Het gratis magazine plaatste toentertijd een aantal maanden lang een rubriek met een opstartend nieuw, Nederlands merk. Hoe we dat voor elkaar hebben gekregen? Door de redactrice van Metro  brutaal op de man af te vragen of ze ons merk ook geschikt voor deze rubriek vindt (toevallig volgde ik haar al op Twitter, dus ik had een ingang). Dat vindt ze zeker! Enkele maanden later besluit ze ons een paginagrote publicatie te geven. Gewoon, omdat ze zelf ook zo enthousiast is. Wow. echt.. wow!

Op zoek naar een nieuwe fabrikant

Het is juni 2014, de zomer staat voor de deur en het is tijd om de wintercollectie te gaan produceren.  Het productieproces neemt een paar weken in beslag, waarna ze binnen 1 week worden verzonden. Genoeg tijd dus, want we hebben met de winkeliers afgesproken dat ze de riemen in september van ons ontvangen. Maar dan gaat het mis. Onze trouwe fabrikant is onbereikbaar en laat via telefoon, mail en skype niets van zich horen. We schieten in de stress want de deadline voor productie komt in zicht.

Op een gegeven moment kijk ik wanhopig tussen mijn LinkedIn contacten. Ooit heb ik een gesprek gehad met een fabrikant in New Delhi en hij stelt me vrijwel direct gerust. Alhoewel.. Indiërs kunnen je nooit gerust stellen, eerst zien dan geloven. Hij belooft binnen een week een paar samples te sturen en die zijn – wonder boven wonder – nog beter dan die van onze vorige fabrikant.

Dit is onze enige en laatste kans.

We besluiten een bestelling bij hem te plaatsen, maar zijn flink wat budget verloren door deze overstap. De riemen zijn namelijk wat duurder (maar ook van betere kwaliteit) en de kosten voor het continu opsturen van samples zijn ook geen geintje. Maar goed, dit is onze enige kans. De riemen arriveren uiteindelijk 2 weken later bij de winkeliers en – gelukkig – weten we de vertraging goed te praten. Blij zijn ze niet, maar het is even niet anders.

Faillissementen..

Het uitleveren van riemen betekent weer een flink budget op onze rekening, waar we dit seizoen eindelijk een ‘break-even’ punt in verwachten. Wij hanteren een betaaltermijn van 14 dagen na levering en merken na een paar weken dat een paar grote betalingen nog niet bij ons binnen zijn. Deze komen vanuit de levering van een paar grote orders, dus daar zitten we met smart op te wachten.

Alex heeft er geen goed gevoel over en gaat informeren bij het landelijk punt voor faillissementen. Hetgeen waar we bang voor waren is gebeurd; de ondernemers zijn failliet verklaard, kort nadat onze riemen zijn geleverd. Dat betekent dat wij onze levering kwijt zijn EN dat onze factuur niet wordt betaald.  De moed zakt in onze schoenen. De crisis heeft onze klanten nu ook geraakt. Wat moeten we nu?

Geen plezier meer

Vanaf dit punt kunnen we weinig enthousiasme en optimisme opbrengen om te geloven in onze onderneming en de Nederlandse economie. Halfords, Neckermann, Mexx: allemaal verkeren ze in grote problemen en gaan vervolgens in 2014 failliet. Tel daar de problemen met onze fabrikant bij op, de faillisementen van onze klanten en we zien de toekomst somber in. Ondertussen heeft Alex een nieuwe parttime baan gevonden en zijn we verhuisd naar Bennekom. Als we samen onze toekomst wensen bespreken, concluderen we beiden dat we niet alleen verlangen naar ‘een weekend vrij’, maar vooral een rustig thuis. Een thuis waarin we niet alleen maar werkgerelateerde dingen bespreken en de samples niet overal in de weg liggen. Waar de zaterdagen niet bestaan uit administratie bijwerken en blogs schrijven en de zondagmorgen gereserveerd is voor het maken van productfoto’s.

Feitelijk komt het erop neer dat we ons modemerk op het verkeerde moment hebben gestart. Een economie waarmee het heel erg slecht gaat en de enorme toename van webshops geven ons merk geen lange adem. Als we er beiden fulltime voor waren gegaan, dan ben ik ervan overtuigd dat we dezelfde beslissing hadden genomen. Maar dit is niet de enige reden. We waren het allemaal wel te boven gekomen wanneer we er met net zoveel plezier en enthousiasme aan hadden doorgewerkt als in het begin. Met positief denken, doorzetten en ambitie kom je een eind, maar die competenties waren bij ons op dat moment ver te zoeken.

Ohhh wat hield ik van het schrijven van blogs en productbeschrijvingen, het benaderen van persrelaties en het tekenen van onze ontwerpen. Maar ik had een gloeiende hekel aan het verkopen, onze fabrikanten achter de broek aan zitten, de vele productfotografie en de eindeloze administratie. Alex had hetzelfde gevoel en we hakken de knoop door. Als we er beiden geen plezier meer aan beleven dan stoppen we. Het heeft ons veel geld gekost, maar we zijn er zonder kleerscheuren, met een dosis kennis EN sterker uitgekomen. We schrijven de voorraad die we nog hebben af en sluiten enkele maanden later de digitale deuren van onze webshop. Ons spaargeld hadden we willen gebruiken voor reizen, een bruiloft en de inrichting van ons huis. Het is zuur, maar we beseffen dat dit misschien wel de mooiste reis was die we ooit hebben kunnen maken.

.. Wat zonde!

Tja, deze woorden krijgen we dikwijls te horen. Terwijl het voor ons helemaal niet zo voelt. Een modemerk opstarten, opbouwen en constant vernieuwen is gewoon heel lastig. Vooral in een tijd waarin de economie het zwaar te verduren heeft. Spijt hebben we niet om de volgende redenen:

• We hebben leuke mensen leren kennen die inmiddels zijn uitgegroeid tot succesvolle ondernemers. Maar ook personen die het zwaar te verduren hadden en uiteindelijk dezelfde keuze hebben gemaakt.
• Onze kennis op het gebied van e-commerce, internationale handel en boekhouding is onwijs toegenomen. Mijn huidige baan als e-commerce marketeer heb ik aan deze kennis te danken!
• We weten nu hoe het is om voor jezelf te werken en deze ‘droom’ kunnen we van onze bucketlist afstrepen. Misschien was die droom er anders nog wel geweest..
• Ik weet nu precies wat ik wel en wat ik niet wil met mijn leven. Ik dacht eerder altijd dat je enkel succesvol kunt zijn als eigen baas en met een winstgevende onderneming aan je zijde. Nu weet ik dat je in elk opzicht succesvol kunt zijn. Als je het maar met alle passie doet die je in je hebt.