Zwanger update 6: Bevalling en 1e kraamweek

De vorige keer vertelde ik dat het mijn laatste zwangerschapsupdate zou zijn. Nu wil ik jullie toch graag meenemen in de laatste (41e) week, mijn bevallingsverhaal én de 1e kraamweek! Ik heb zelf ongeveer 90 bevallingsverhalen gelezen – zoals waarschijnlijk iedere zwangere vrouw doet-  en heb er veel aan gehad. Daarnaast is de 1e kraamweek me op een bepaalde manier tegen- maar ook meegevallen. Ook iets waar ik voorheen geen rekening mee had gehouden. Daarom vandaag een uitgebreide (oeps) samenvatting van de meest pijnlijke, hectische maar ook mooiste dag van ons leven. De geboorte van onze zoon Mats!

---

Week 41

Iedere zwangere vrouw die de uitgerekende datum eens heeft gepasseerd zal het met me eens zijn. De zogenaamde ‘bonusdagen’ zijn helemaal zo fijn nog niet. Op 28 januari (DE dag) besloten we nog even uit eten te gaan, het zou tenslotte nu ieder moment kunnen gebeuren! Maar er kwam niets. En de daaropvolgende dagen ook niet. 1 voordeel: Ik ben nu echt klaar voor de bevalling en kijk er zelfs naar uit! Ik probeer mijzelf een voetmassage te geven, ons eten is voornamelijk pittig gekruid en ik maak af en toe een kleine wandeling. Allemaal dingen die – eventueel- een bevalling op kunnen wekken.

Wanneer ik 40 + 4 dagen ben, heb ik nog een afspraak bij de verloskundige. Ze controleert mij en de baby en merkt op dat deze het nog prima in mijn buik heeft. Geen reden om te denken aan een mogelijke opwekking. Verdorie! Maar ik bedenk me snel dat ik voornamelijk voor mijzelf baal. Als de baby het nog goed heeft, dan is hij er dus nog niet klaar voor. Het zal echt wel vanzelf komen. Ik probeer het los te laten en ga verder met het bingen van Netflix series 😉

---

De bevalling

Donderdag (40+5 dagen) heb ik een schoonmaakbui. Als je veel thuis zit, zie je elk stofwolkje en kruimeltje waardoor stofzuigen en afstoffen dagelijkse kost is. Aan het einde van de middag besluit ik naar het dorp te wandelen, want het bewegen moet ik erin houden! Niet wetende dat die 1-uur durende wandeling misschien wel de aanleiding zou kunnen zijn..

S’avonds stap ik om 11 uur in bed en probeer nog een boekje te lezen. Opeens voel ik een keiharde ‘knal’ in mijn buik. ‘Wat was dat in hemelsnaam’?  Het voelt alsof de baby ergens tegenaan schopt of een enorme stuiptrekking krijgt. Ik pak mijn vriend Google erbij maar word er niet wijzer op. Zouden het toch mijn vliezen zijn? Nee. ik voel geen nattigheid. 5 minuten later wel. Ik voel een enorme golf naar buiten gaan en sprint zo hard ik kan naar de douche. Gelukkig heeft mijn sportbroekje het grote deel opgevangen, want onder de douche wordt het me duidelijk: Mijn vliezen zijn gebroken!

Ik controleer het vruchtwater en dit blijkt helder te zijn. Pfieuw. Dat is in ieder geval goed. Mijn handen en knieën trillen van de spanning, want het is nu echt begonnen! Mijn vriend is ondertussen ook wakker geworden, maar ik vertel hem dat het nog wel even kan duren voordat de weeën zich aandienen en hij dus weer lekker verder kan gaan slapen. Ik besluit om 00:30 uur mijn moeder te bellen en vertel dat het is begonnen. Spannend!! Zegt ze. ” bij mij duurde het een aantal uur voordat de weeën begonnen, dus pak nu nog maar even wat rust”. Zodra ik ophang voel ik een kleine menstruatiekramp.

01:00 uur. En die kramp wordt al snel heftiger. Na een half uur merk ik dat ik de pijn een beetje weg begin te puffen. Ik besluit om de weeëntimer aan te zetten en zie vrijwel direct dat er maar 3/4 minuten tussen zitten en dat de weeën ruim een minuut duren. Ik maak mijn vriend weer wakker en vraag hem toch maar de verloskundige te bellen. Deze is net bezig met het afronden van een bevalling en belooft ons zo snel mogelijk te komen.

Dat worden 2 zware uren, maar ik denk dat ik het wel aan kan.

02:00 uur. Bij aankomst gaat ze mijn ontsluiting direct controleren. 3 cm! Het begin is er, maar nog niet voldoende om naar het ziekenhuis te gaan. Ze vraagt me of ik het oké vind als zij na 2 uur terugkomt. Dat worden 2 zware uren, maar ik denk dat ik het wel aan kan. Met steeds meer weeën probeer ik verschillende houdingen uit. Op mijn knieën, hangend over de stoel, zittend op een skippybal en zelfs lopend. Tussen de weeën door merk ik dat ik bijna in slaap val, dus de ontspanning zit er nog wel in.

04:00 uur. De verloskundige komt mij wederom controleren en probeert me voorzichtig te vertellen dat ik nog steeds op 3 cm zit. Argh! Ze besluit het ziekenhuis te bellen en vraagt of we alvast kunnen komen. Gelukkig is er een kamer vrij, dus de ziekenhuistas en Maxi-Cosi worden gepakt en we stappen in de auto. 10 minuten later komen we in het ziekenhuis aan en hijs ik mezelf in een rolstoel. Alex probeert zo snel mogelijk te rijden, maar terwijl hij over een drempeltje rijd krijg ik een heftige wee. Auw!

04: 30 uur. Eenmaal in de verloskamer aangekomen ga ik op het bed liggen en komt de gynaecoloog zichzelf voorstellen en vertelt direct wat mijn opties voor pijnstilling zijn. In de afgelopen 20 minuten ben ik naar 6 cm ontsluiting gegaan, dus een ruggenprik lijkt haar geen optie. Ik besluit daarom voor het pijnpompje te kiezen. Deze pijnstilling haalt de scherpe randjes van de weeën en laat je in een soort roesje komen. En dat is te merken! Ik mag mijzelf een ‘shot’ toedienen wanneer er een wee komt en die is vervolgens prima weg te puffen. Daarna val ik in een heerlijk ontspannen slaapje totdat de volgende wee zich aandient. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht: ‘ dit mag wel 10 uur duren hoor!’

07:30 uur. Het is bijna zover, ik heb 10 cm ontsluiting. Toch moet ik de naderende persweeën tegen houden, omdat er nog een klein randje zit. Helaas kan het pijnpompje deze weeën niet aan, want ze komen hard binnen. Ik weet niet meer hoe ik ze weg moet puffen en heb het idee dat ik nog nooit zo nodig moest persen. Ondanks dat je het zelf nog niet wil, probeert je lichaam met alle kracht te persen waardoor je het amper kan tegenhouden. Om 08:30 uur is het eindelijk zover. Ik mag toegeven en meepersen. Helaas zijn de persweeën inmiddels afgenomen en begin ik zelf uitgeput te raken. Ook wee-opwekkers blijken niet te helpen.

 

10:20 uur. Ik ben al bijna 2 uur aan het persen en de baby krijgt het zelf ook moeilijk. Zijn hoofdje is iets gedraaid waardoor het nog lastiger wordt. Ook zijn hartslag daalt verder bij iedere wee en de gynaecoloog roept de kinderarts op. Die besluit vrijwel direct dat de vacuümpomp erbij gehaald gaat worden. Geen tijd meer te verliezen, want dit gaat niet snel genoeg. Binnen 10 minuten is het gebeurd. Ik heb nog 2 keer geperst en om 11:02 uur op 3 februari is daar ons kleine, gezonde en prachtige mannetje. Mats is geboren!

 

---

1e kraamweek

En dan kom je s’avonds thuis met een klein Maxi-Cosi pakketje. Nieuwsgierige buren willen de kleine man even snel zien en wij voelen ons zo trots als een pauw. Nog vol van alle emotie ontvangen we het eerste familiebezoek en drinken nog een kopje thee. Mats slaapt als een roos in zijn eigen wiegje en de kraamverzorgster komt even langs om wat instructies voor de 1e nacht te geven, de schat!

We slapen heerlijk. Wel kijken we op van elk baby-geluidje. Gesmak, zuchtjes en zelfs zijn adem laten ons licht slapen. Maar dat maakt niet uit. We zijn ouders geworden van een prachtige zoon! Om 06:00 uur staat de kraamverzorgster voor de deur en neemt mijn vriend vanaf dat moment mee met elke ‘baby-routine’. Van het verschonen tot bruikbare tips over de voeding. Er ontpopt zich een echte vader in hem en ik kan niets anders dan heel erg trots zijn.

Helaas voel ik mijzelf redelijk nutteloos aangezien mijn herstel moeizaam gaat. Ik had verwacht sneller op de been te zijn, maar voel me enorm uitgeput en heb het idee dat ik ben overreden door een stel vrachtwagens. Gelukkig zijn mijn vriend en de kraamverzorgster de grootste schatten ter wereld en verwennen mij enorm.

Slapeloze nachten zijn er ook. En hoe. Door (blijkbaar) ons moeder/vader-instinct worden wij elke 2 uur wakker, net voordat Mats om voeding gaat vragen. Hoe bizar! Toch geniet ik enorm van die momentjes. Gelukkig komt de borstvoeding goed op gang en Mats blijkt een gulzige drinker te zijn. Na 1 week zit ik al op mijn gewicht van voor de zwangerschap dus ik wordt vriendelijk verzocht mijzelf vooral vol te proppen met lekkere dingen ;-). Na 8 dagen vertrekt onze kraamverzorgster en ik zwaai haar met een brok in mijn keel uit. Wat ga ik haar missen en wat hebben we veel aan haar gehad!

Op 13 februari bereikt Mats zijn geboortegewicht, wat betekent dat hij naar buiten mag! Gewapend met kinderwagen, luiertas en dikke kleding gaan we met z’n drietjes koffie drinken. Wat een verademing om weer buiten te zijn! 10 dagen lang hebben Mats en ik in huis doorgebracht en nu genieten we als een echte familie van de buitenwereld. Wat zijn we trots op onze kleine man en ook op onszelf. Een hectische, maar vooral ook mooie en liefdevolle periode. Alle clichés zijn waar. Met deze kleine man ziet de wereld er een stukje mooier uit.