In de rubriek ‘ het salaris van…’ zijn lezers openhartig en eerlijk over hun salaris. In een eerdere blog heb ik het al eens gehad over het praten over je salaris en het taboe rondom dit onderwerp. In dit artikel ga ik wat dieper in op het salaris van de persoon. Is hij/zij er tevreden mee? Staat het salaris in verhouding met diens opleiding en wat zou diegene voor werk doen als geld geen rol speelt? Vandaag geeft Linda ons een kijkje in de verdiensten van een SEH (spoed eisende hulp) verpleegkundige. Een heftige baan lijkt mij, waarbij elke seconde telt. Hoe combineert zij dit met het gezinsleven en hoe tevreden is zij met haar salaris?
Even voorstellen:
Ik ben Linda, 29 jaar, vriendin van Kevin, moeder van een prachtige dochter Bobbi (15 maanden) en ik werk als spoedeisende hulp verpleegkundige. Afgelopen januari heb ik na 1,5 jaar studie mijn specialisatie tot SEH verpleegkundige behaald. Tijdens mijn opleiding ben ik zwanger geworden en na mijn verlof moest ik nog een klein jaar studeren om alles af te ronden. Gedurende die periode ben ik 32 uur blijven werken aangezien ik anders vertraging zou oplopen. Sinds 1 februari werk ik als gediplomeerd SEH verpleegkundige 24 uur per week in het St. Antonius ziekenhuis. Het voelt als een enorme luxe om ‘maar’ 3 dagen per week (onregelmatig) te werken.
Inhoud
Aangezien ik onregelmatige diensten draai (dag, tussen, avond, nacht, weekend) is mijn salaris iedere maand anders. Het netto salaris varieert ongeveer tussen de €1.700,- en €1.900,- voor een dienstverband van 24 uur.
MBO verpleegkunde (4 jaar) Specialisatie Medium Care verpleegkundige (1 jaar) Specialisatie Spoedeisende Hulp verpleegkundige (1,5 jaar)
Nee. Ik ben na mijn diplomering als algemeen verpleegkundige meteen aan het werk gegaan. Ik heb ongeveer drie jaar op de afdeling chirurgie gewerkt. Daarna ben ik voor een specialisatie als Medium Care verpleegkundige naar het VUmc gegaan. Na een aantal jaar werken op de Medium Care werd het tijd om mijn droom te verwezenlijken en dat was de opleiding tot SEH verpleegkundige.
Tijdens mijn werk als Medium Care (MC) verpleegkundige kwam ik er achter dat mijn voorkeur toch meer uitging naar de acute situatie i.p.v. de intensieve zoals op de intensive care. Ik gaf als MC-verpleegkundige ook ALS trainingen (advanced life support) aan de MC en IC verpleegkundigen en ik stond op de afdeling vaak vooraan bij de instabiele en acute situaties. Voor de patiënten zijn die situaties vreselijk om mee te maken, maar voor mij als verpleegkundige wordt alles in mij geprikkeld om gefocust en snel te handelen. Toen wist ik; ik moet naar de spoed.
Mijn moeder werkt al haar hele leven in de ouderenzorg en ik ging als klein meisje al vaak mee om daar te ‘helpen’. Zodra het kon ben ik daar aan het werk gegaan en dat heb ik altijd met veel plezier gedaan. Ik heb altijd geweten dat ik de zorg in wilde en ik was verslaafd aan iedere medische serie die er maar bestond en dan vooral degene die zich afspeelde in het ziekenhuis. Zowel fictie als reality, ik verslond ze allemaal.
Omdat ik VMBO TL had gedaan kon ik op mijn 16e meteen door naar de opleiding MBO verpleegkunde. Tijdens de opleiding zie verschillende facetten van de zorg maar het werd mij al snel duidelijk dat het mijn hart in het ziekenhuis lag. Het leuke aan mijn vak is ook dat er zoveel verschillende specialisaties zijn en zoveel mogelijkheden. En aangezien ik tot mijn 67ste moet werken liggen alle wegen nog open. Wie weet ga ik ooit nog eens naar de ambulance, ga ik les geven, wordt ik teamleider of ZZP’er.
Het voordeel van het volgen van specialisaties in mijn sector is dat deze vaak bekostigd worden door het ziekenhuis. Helemaal er een vreselijk te kort is aan gespecialiseerde verpleegkundige. Daarom heb ik nooit hoge studie kosten gehad. Al met al heb ik wel 6,5 jaar gestudeerd en ben ik zeker van mening dat verpleegkundige personeel wordt onderbetaald.
Volgens de wet BIG worden we inderdaad verplicht om de verpleegtechnische handelingen iedere 2 á 3 jaar opnieuw te toetsen. Veel instellingen hebben daar hun eigen leerplan voor om daar aan te voldoen. Daarnaast zijn er nog vele andere manieren waarop we nieuwe informatie krijgen; via een wekelijkse nieuwsbrief van de afdeling, klinische lessen die gegeven worden door (leerling)collega’s, onderzoeken die gedaan worden waarvan de resultaten worden gedeeld, etc.
Er worden ook zeer regelmatig congressen georganiseerd en daar mogen vaak een bepaald aantal verpleegkundigen per afdeling heen waarvan de kosten worden bekostigd. Dit gaat vaak d.m.v. een loting.
Maar er wordt ook van je verwacht dat je zelf op de hoogte blijft van nieuwe ontwikkelingen door bijvoorbeeld lid te zijn van een beroepsvereniging.
Ik heb zowel in een academisch als perifeer (algemeen) ziekenhuis gewerkt. Ik merk dat de secundaire arbeidsvoorwaarden in het CAO van een algemeen ziekenhuis beter zijn dan in de academie. Neem als voorbeeld de PLB (persoonlijk levens budget) uren en het fietsplan. Ik vind het erg spijtig dat er in mijn sector (waarin veel vrouwen/moeders werken) slechte secundaire arbeidsvoorwaarden zijn m.b.t. gedeeltelijk door betaald ouderschapsverlof. Als ik ouderschapsverlof zou opnemen kost het mij eigenlijk alleen maar geld. Want pensioen etc. wordt gewoon doorbetaald over het aantal contract uren, maar de arbeidsuren die je opneemt als ouderschapsverlof worden niet vergoed. Ook niet gedeeltelijk. Dit is bijvoorbeeld in het onderwijs veel beter geregeld. Daar worden de ouderschapsverlof uren gedeeltelijk doorbetaald.
Voor het aantal jaar studeren en altijd bij moeten blijven qua kennis, de verantwoordelijkheden die je hebt, het onregelmatige werken, de hoge werkdruk en de grote vraag om flexibiliteit vind ik zeker dat salarissen voor verpleegkundigen omhoog moeten.
Ik heb al veel indrukwekkende situaties mee gemaakt. Je verlegt in al die jaren wel je grens met wat je indrukwekkend noemt. Ik heb altijd al heel goed mijn werk en gevoelens in het ziekenhuis kunnen laten op het moment dat ik naar huis ging. Het is denk een keer of 5 voor gekomen dat ik door een casus minder heb geslapen, er moeilijk door in slaap kwam of dat het door mijn hoofd bleef spoken.
Het gene wat voor mij goed werkt is het van me af praten en dan vooral met mijn collega’s. Dat zijn uiteindelijk de mensen die precies weten wat je mee maakt en hoe het kan voelen.
Nu ik moeder ben maken de casussen met kinderen net iets meer indruk, maar het heeft voor mij ook de drempel verlaagd om kinderen (en ouders) te behandelen. Ik kan me beter inleven in de ouders, maar ook in het kind.
Mijn vriend werkt fulltime en werkt ma t/m vrij van 8:00 tot 17:00. Hij zit regelmatig op de weg en het kan voorkomen dat hij later thuis is of vroeger moet starten. Gelukkig kan hij dit redelijk sturen.
Als je 24 uur per week werkt ben je verplicht 2 tot 3 nachtdiensten per maand te werken (staat in het CAO). Ik werk ze altijd op vrijdag, zaterdag en zondag. Op die manier heb ik alleen op de maandag opvang nodig zodat ik kan slapen na mijn werk. In het weekend is mijn vriend thuis. Niet de meest gezellig oplossing, wel de meest praktische. Verder gaat Bobbi op donderdag altijd naar het kinderdagverblijf en probeer ik altijd op donderdag te werken. Daarnaast zijn we gezegend met geweldige ouders die de rest opvangen.
Zo passen mijn ouders vaak om de week twee dagen achter elkaar zodat Bobbi daar blijft slapen en we niet zoveel heen en weer hoeven te rijden (wonen 70km bij ons vandaan) en vangt mijn schoonmoeder altijd de avonddiensten op. Dan breng ik haar daar om 14:30 en kan mijn vriend haar weer ophalen uit zijn werk. Het is iedere maand een puzzel, maar het lukt toch iedere keer weer om het rond te krijgen 🙂
Dit is mijn droombaan. Een andere droom zou iets zijn in de reisbranche :).
En met deze mooie woorden sluiten we af. Wat heerlijk dat je je droombaan hebt gevonden Linda! Het lijkt me heerlijk om datgene te doen wat je altijd al hebt willen doen en daarnaast ook nog eens mensen te helpen. Ik heb een diep respect voor mensen in de zorg. Zeker omdat ze naar mijn mening ook onderbetaald worden, maar daarnaast soms ook onder flinke druk moeten werken. Dat is ook logisch in acute situaties, maar dit is niet direct terug te zien in het salaris. Dat ben ik dus zeker met je eens. Ik snap dat je je inmiddels goed kunt inleven in de ouders als er een kindje op je afdeling ligt. Het lijkt me heftiger dan ooit, maar toch zal je dat opzij moeten zetten om je kennis te gebruiken om deze patiënt te helpen. Heel knap dat dit kan. Linda, nogmaals bedankt voor je oprechte en interessante antwoorden en ik wens je nog heel veel geluk en plezier toe in je verdere carrière!
Bijna 2 jaar geleden (oh my, wat gaat de tijd snel) schreef ik een artikel…
Je hebt mensen die kamperen het einde vinden en mensen die een caravan, tent of…
Ja ja, daar is 'ie weer. Hét overzicht van zorgverzekeringen voor vrouwen met een kinderwens…
Vinted. Enkele jaren geleden installeerde ik de marktplaats-app voor tweedehands kleding al eens, maar ik…
Als rasechte Mexico liefhebber heb ik inmiddels zoveel tips verzameld, dat het me verbaasde dat…
Nu het aanschaffen van tweedehands items wint aan populariteit, lijkt het mij een mooi moment…