Het salaris van.. Louise (thuisblijfmoeder)

In de rubriek ‘ het salaris van…’ zijn lezers openhartig en eerlijk over hun salaris. In een eerdere blog heb ik het al eens gehad over het praten over je salaris en het taboe rondom dit onderwerp. In dit artikel ga ik wat dieper in op het salaris van de persoon. Is hij/zij er tevreden mee? Staat het salaris in verhouding met diens opleiding en wat zou diegene voor werk doen als geld geen rol speelt? Vandaag geeft Louise ons een kijkje in het leven van een huismoeder. Helaas is het voor Louise niet mogelijk om te werken wegens haar diagnose CVS. Een lastige aandoening, die niet erkend wordt door het UWV waardoor ze geen uitkering ontvangt. Ze zit niet bij de pakken neer en roeit, samen met haar man, met de ‘financiele riemen’ die ze hebben. –>

Even voorstellen:

Ik ben een jonge vrouw, getrouwd en heb twee kinderen; een zoontje van 2,5 en een meisje van 11 maanden. Ik ben afgestudeerd als Gespecialiseerd pedagogisch werker, maar ziekte gooide roet in het eten en heb daardoor nooit kunnen werken. Daarom ben ik nu thuisblijfmoeder. Als je het mij vraagt het mooiste werk wat er is!

De gebruikte naam is om privacyreden gefingeerd.

Om gelijk met de deur in huis te vallen: wat is jouw salaris?

Omdat ik niet werk, heb ik geen salaris. De ziekte die ik heb wordt helaas niet erkend door het UWV, daarom ontvang ik ook geen uitkering. Gelukkig werkt mijn man keihard, en redden we het allemaal prima. Mijn man verdient tussen de €1.700,– en €2.000,- bruto.

Welke opleiding heb je gedaan?

Ik begon met de opleiding Verzorgende, ging verder met verpleegkundige. Dat was het toch niet helemaal. Daarom ging ik verder met de opleiding Jeugdzorg. Ik vond die opleiding helemaal te gek en wilde ook dat werkveld in, maar ik ging naar een andere school en op die school boden ze die opleiding niet meer aan. Uiteindelijk ben ik pedagogisch werker geworden en heb ik uiteindelijk nog een specialisatie behaald in gedragsproblemen.

Sinds wanneer kamp je met deze aandoening?

Ik heb mijn opleiding met moeite af kunnen ronden en werk dus sinds het behalen van mijn diploma niet. Omdat het niet zíchtbaar was, kreeg ik tijdens mijn opleiding weinig begrip voor mijn ziekte. Ook tijdens mijn praktijk ervaringen en stages. Ik kan mijn werkgever gewoon geen garanties bieden. De ene dag voel ik me goed, de andere dag niet. Vandaar mijn keuze om niet te werken.

Kun je iets kwijt over de aandoening die je hebt? En wat het toekomstperspectief ervan is?

Tjsa, het toekomstperspectief. Er is, volgens sommige artsen, een behandeling: cognitieve gedragstherapie. Maar, deze behandeling is erg intensief en er is geen bewijs dat deze behandeling écht helpt en mensen heeft genezen. Het zou mensen alleen helpen om beter met hun vermoeidheid om te gaan. Ik heb er daarom voor gekozen deze behandeling niet te volgen. Ik heb de energie nodig voor mijn kinderen en die stop ik liever niet in iets waar ik geen garantie op heb. Er is wel een bloedtest wat cvs/me aan zou kunnen tonen, maar er zijn twijfels over de ‘markers’ van die test. Dus dat is nog afwachten. Ik hoop met mijn hele hart dat deze test meer duidelijkheid gaat bieden voor heel veel mensen en dat het écht niet iets wat tussen je oren zit. Want door de houding van het UWV en allerlei andere instanties ga je daar soms bijna zelf in geloven…..

Wat is ME/CVS? ME/CVS is Myalgische Encefalomyelitis, ook bekend als het Chronischevermoeidheidssyndroom. Het is een niet-aangeboren, chronische en complexe multisysteemziekte. Mensen met ME/CVS zijn niet alleen uitgeput vermoeid, maar hebben ook andere chronische klachten. Waaronder vaak pijn op verschillende plekken van het lichaam. ME/CVS heeft een onvoorspelbaar verloop: elke dag kan – zonder aanleiding – weer helemaal anders zijn.

Het lijkt me vreselijk om niet te kunnen werken door een aandoening/ziekte die niet erkend wordt, maar wat je wel belemmerd in het uitvoeren van hetgeen waar je voor geleerd hebt. Heb je hier altijd zo goed mee om kunnen gaan?

Welke toeslagen ontvangen jullie van de staat?

Kun je een gemiddelde (werk)dag beschrijven?

Mijn dag begint als mijn dochter van 11 maanden wakker wordt, meestal rond half 7. Ik geef haar een fles, zorg dat de rest van het gezin aangekleed is en eten krijgt. Terwijl de kindjes aan tafel zitten maak ik snel de schooltas klaar van mijn zoon die naar de peuterspeelzaal gaat. Om 08:20 gaan we weg van huis, de peuterspeelzaal is tegenover ons huis, dus ideaal! Als ik hem naar school heb gebracht doe ik vaak gelijk even wat boodschappen. Als ik thuis kom leg ik ons dochtertje op bed en doe ik wat huishoudelijke taken zoals was wassen, poetsen en strijken… Om half 12 haal ik de oudste uit school, eten we thuis een boterham en gaan ze weer samen slapen. Op dat moment is het voor mij tijd voor Netflix. Na het middagslaapje bereid ik het eten voor en probeer zelf verse dingen te maken, zoals jam, koekjes, vla ect. Ook hier gaat het opruimen, strijken, wassen, poetsen etc. gewoon door, want waar kinderen spelen kom je van alles tegen 😉 Als mijn man thuis komt eten we en gaan de kinderen om half 8 naar bed. Terwijl hij de kindjes op bed legt, ruim ik beneden de tafel af en maak nog het een en ander schoon. Vanaf dan is het tijd voor rust!

Het lijkt me een flinke uitdaging om iedere week weer rond te kunnen komen. Wat is jullie budget qua weekboodschappen? En hoe heb je hier handigheid in kunnen vinden?

Op dit moment reserveer ik €400,- per maand aan boodschappen, wat ik eigenlijk wat te veel vind. Toen ik nog geen kinderen had, deden we het met €120,- per maand en dat is nog geen drie jaar geleden. Onvoorstelbaar hé? Ik probeer het bedrag wel te verdelen, maar als er bijvoorbeeld wasmiddel in de aanbieding is, sla ik flink in, net als billendoekjes of luiers. Verder probeer ik ook op de andere aanbiedingen te letten maar met twee kleine kindjes en geen auto heb je eigenlijk niet zo heel veel zin meer om alle winkels over te lopen. Dat kost gewoon veel energie voor mij én de kinderen, en daar worden we allemaal niet beter op. Waar ik wel van baal is als er onverwachte uitgaven zijn. Dan kunnen we nét niet goed meer rondkomen en staan we wel eens rood.

Jullie maken geen gebruik van opvang en oppas. Heb je wel eens behoefte aan tijd voor jezelf/jullie tweeën?

Wij hebben zeker wel eens behoefte aan momenten voor onszelf. Omdat ik thuis ben, ben ik 24/7 mama. Ik ga niet naar mijnn werk en heb wat anders aan mijn hoofd. En mijn man werkt – of is vader. Naast dat het ontbreekt aan financiële middelen om überhaupt uit te gaan, naast energie, ontbreekt het ook aan mogelijkheden voor een oppas. Mijn hele familie woont ver weg, evenals mijn schoonfamilie. We gaan aankomend weekend wel even op vakantie, zonder kinderen, voor het eerst sinds vier jaar! Heerlijk!

Werkt jouw partner fulltime of parttime?

Fulltime, soms wel zes dagen per week.

Als salaris geen rol speelde, welke baan zou je dan het allerliefste aannemen?

Een baan op kantoor. Ik heb daar alleen geen diploma’s voor. Maar het is wel iets wat op dit moment het beste zou passen. Het is rustiger en geeft niet al te veel prikkels!

Je vertelt dat je graag op kantoor zou willen werken. Heb je een bepaalde branche in gedachten en denk je dat dit er in de toekomst in zit?

Ik kan niet in de toekomst kijken, dus ik heb geen idee of het er in zit. Volgens het UWV zou mijn ziekte te genezen zijn en krijg je daarom geen uitkering. Máár deze ziekte is nu al zeven jaar lang in mijn leven en ik verwacht eerlijk gezegd geen verbetering. Hiermee wil ik niet pessimistisch zijn, maar ik bedoel ermee te zeggen dat ik me er in heb berust. Ik heb prachtige kinderen, een fijn huis, en ik kom rond. Wat wil ik nog meer? Tuurlijk, ik wil gezond zijn. Maar dat is op het moment iets waar ik niet al te veel op focus (bang om na alle onderzoeken opnieuw teleurgesteld te worden). Wat ik soms graag zou willen is werk als telefoniste / secretaresse of administratie, maar daar heb je vaak diploma’s voor nodig. Verder is het ook qua opvang en reizen moeilijk te realiseren. Want stel ik zou werken, dan gaat al het geld direct naar de opvang toe. De toeslagen die we krijgen worden minder, dus gaan we er financieel niet op vooruit. En dát is iets wat ik dan wel zonde vind van mijn energie, die stop ik dan liever in mijn kindjes.

Reactie Anne: Wat sterk en moedig dat je hier zo open over durft te zijn Louise. En dat je niet bij de pakken neer gaat zitten. Al kan ik me voorstellen dat je soms ook een terugval kan krijgen als alles tegenzit en er ook nog wat geldstress bij komt kijken. Ik vind dat je het allemaal goed oppakt en ik denk dan ook dat als je zelf positief in het leven staat, je dit over brengt op de kinderen. Ik hoop voor je dat je een leuke baan kunt vinden. Of dat nu op korte of op lange termijn is: wanneer jij er klaar voor bent. Want deze aandoening lijkt me alles behalve plezierig. Als je een diagnose gesteld krijgt die voor veel mensen en instanties niet duidelijk is dan frustreert me dat ook. Tegenwoordig is het overigens zo dat de kinderopvangtoeslag jaarlijks is verhoogd naar rato van het inkomen en het niet meer nodig is om je verdiende geld direct naar de opvang te brengen. maar.. Nogmaals: je moet er wel klaar voor zijn, zowel fysiek als mentaal.