Zwanger zijn is een mooi iets. Een natuurlijk verschijnsel dat de mensheid heeft voortgeplant en dus zo oud is als de mens zelf. Oké, genoeg gezweef. Maar.. het is wel een gedachte die constant bij me is. Ik draag een klein mensje in mij. Een deel van mij en mijn vriend, dat momenteel wordt gevoed door mijn eigen lichaam in de voorbereiding tot een echt mensenleven. Een leven waarvoor wij de komende jaren verantwoordelijkheid dragen en waar wij nu al zoveel van houden! In deze serie neem ik jullie graag mee langs mijn zwangerschapsmomenten, perikelen – en gedachtes .
Tijdens het schrijven van dit stukje bevind ik me net iets over de helft, namelijk 22 weken. Een mooi moment om terug te kijken op de eerste helft van mijn zwangerschap. Een periode met vooral veel onzekerheid, geheimen en ongemakken. Momenten die in het niets vallen bij het geluk van de zwangerschap zelf:-)
Week 1- 5:
De telling van een zwangerschap begint eigenlijk te vroeg, namelijk tijdens het rijpen van de eicel. Op dat moment heeft er nog geen bevruchting plaatsgevonden. Toen ik 5 weken zwanger bleek te zijn, deed ik de test. Het embryo is op dat moment dus eigenlijk maar 3 weken oud. Maar goed, dat allemaal terzijde.
Terug naar het eerste moment. Het was een regenachtige dag op die maandag, de 30e van mei. Ik had het hele weekend slecht geslapen en besloot om de volgende dag naar de dokter te gaan. Ik bedacht me dat hij wel eens zou kunnen vragen een zwangerschapstest te doen. Gewoon, om het zekere voor het onzekere te nemen. Ik slikte immers de pil al een tijdje niet meer. Toch bleef ik bij het idee dat er ‘niets aan de hand was’. Ik voelde me niet anders dan normaal en ik had geen typische zwangerschapsverschijnselen. Na een bliksembezoek aan de Kruidvat, waarbij ik zo onopvallend mogelijk 2 testen probeerde af te rekenen, reed ik naar huis met mijn hart in mijn keel. Altijd spannend. Zo’n test. Natuurlijk was plassen geen probleem met die zenuwen, dus bij thuiskomst liep ik linea recta de wc in. Verpakking open, snel de instructie doorlezen, plasje opvangen in plastic bekertje en 5 druppels op het staafje laten vallen. Niet heel makkelijk met redelijk veel adrenaline in je lijf.
Nadat de laatste druppel het testvlakje had geraakt, was het niet lang wachten meer op het eerste streepje. En die verscheen niet in het controlevenster, maar in het HCG (zwangerschapshormoon) venster! Duidelijker dan dit kon het niet zijn. Met twee dikke strepen wist ik even niet waar ik mijn enthousiasme kon uitschreeuwen. Mijn moeder en vriend wachtten immers met het eten en ik wilde het uiteraard eerst met mijn vriend delen. Ik besloot te doen alsof er niets aan de hand was en schoof gezellig aan.
Natuurlijk kreeg ik geen hap door mijn keel. Even later, toen mijn moeder de deur uit was, heb ik het grote nieuws direct met de vader in spé gedeeld. Wat waren we blij! Met de oplevering van ons nieuwe huis voor de deur zouden het zware, maar ook hele mooie weken worden. Er ging zoveel veranderen in ons leven.. Dat lieten we eerst maar even bezinken. Die volgende dag heb ik direct een ClearBlue test gehaald, om de zwangerschapsduur af te lezen. Dit bleken 4-5 weken te zijn (2-3 weken sinds bevruchting), tijd dus om een eerste afspraak in te plannen bij de verloskundige.
Week 6 – 8:
Enkele weken later kwamen de eerste verschijnselen opzetten. Mijn huid werd erg onzuiver door de wisselende hormonen, ik was elke middag om 4 uur totaal gesloopt door vermoeidheid en mijn honger bleek nauwelijks nog te bedwingen. Wat kost zwanger zijn toch ongelooflijk veel energie! Waar ik voorheen genoeg had aan een paar crackers tijdens de lunch, kon ik nu met gemak 8 boterhammen gedurende de dag eten. En dan nog bleek het niet voldoende te zijn. De misselijkheid kwam namelijk als een donderslag opzetten wanneer mijn lichaam aangaf nog meer voedsel te willen. Deze was dus alleen maar te stillen met eten, eten en nog eens eten. Gek genoeg had ik enkel behoefte aan veel koolhydraten, dus pasta, rijst, pannenkoeken en brood waren mijn dagelijkse ‘cravings’.
Daarnaast liepen de klus-werkzaamheden ook nog eens door in ons nieuwe huis. Met regelmatig een goede maaltijd, veel rustpauzes en hele lieve familie/vrienden zijn we die periode gelukkig goed doorgekomen.
Week 8 – 12:
Op 6 juli was het dan eindelijk zover; de eerste echo stond in de middag gepland! Eindelijk konden we korte metten maken met die toch wel veel aanwezige onzeke
rheid. 1 op de 7 zwangerschappen eindigt in een miskraam en je hoopt met heel je hart dat je daar niet bij gaat horen. Ik hoor het zo nu en dan om me heen en kan me nu pas indenken hoeveel verdriet dat voor iemand moet betekenen. Mijn hart klopte dan ook in mijn keel toen het echoscopie apparaat mijn onderbuik raakte. Vrijwel direct zagen we een actief mini mensje op het grote scherm. ONS mini-mensje. Wat bijzonder! Er zat veel beweging in en ook het hartje klopte op een razend tempo.
Op het eerste gezicht zag alles er erg goed uit. Het leek al zo groot! En dat speelde zich allemaal in mijn buik af. Waar dan? Er was nog geen bobbeltje of bolling te zien. De verloskundige verzekerde mij dat de werkelijke grootte te vergelijken was met een spruitje. Niet zo gek dus dat ik nog geen buikje had.
Met deze kennis konden we eindelijk het grote nieuws aan de wereld delen. In de komende weken werden al onze vrienden, buren en collega’s op de hoogte gesteld. Zo leuk om alle blije reacties te horen en zo fijn om eindelijk geen geheim meer bij je te dragen.. Het echte genieten met de mensen om ons heen kon nu echt beginnen.
Volgende week staat er weer een nieuwe update voor jullie klaar!
[…] goedkoop, de daaropvolgende periode dus ook niet. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de baby die op komst is! Maar goed, daarover later […]