Mats 1 jaar. Een terugblik op mijn eerste jaar als moeder + winactie!

Het mooiste, meest hectische en emotionele jaar ooit komt bijna ten einde. Mats wordt op 3 februari 1 jaar. Ik gooi er een eeuwenoud cliché tegenaan: Het gaat allemaal veel te snel. Toen hij 9 maanden was, besefte ik me dat die 9 maanden veel sneller zijn gegaan als de periode waarin hij zich in mijn buik had genesteld. Logisch ook. Je bent nu eenmaal knetterdruk met een baby, waardoor de tijd lijkt te vliegen. Vandaag een uitgebreid overzicht van Mats zijn eerste levensjaar. Ook stel ik mijzelf een aantal vragen. Had ik dingen anders gedaan? Hoe ben ik er zelf (lichamelijk) aan toe? En.. willen wij meer kinderen? Ook heb ik een ontzettend leuke winactie voor jullie!

De kraamweken

God o god. Die kraamweken. Ik heb me er zo op verkeken. Waar de ene moeder na 4 dagen vrolijk in de supermarkt rondhuppelt, smeekte ik mijn vriend, 2 weken na de bevalling, om alsjeblieft weer naar huis te gaan na een uurtje in de stad te zijn geweest. Zowel mijn geest als mijn ‘onderkant’ konden dat uitstapje nog niet aan. Dat én de slapeloze nachten transformeerden mij tot een levende zombie met wallen die tot op mijn knieen hingen.

Lees ook: mijn bevallingsverhaal.

Ik had mijzelf voorgenomen om borstvoeding te geven. Een prachtig, mooi en natuurlijk iets. Na 2 weken ben ik ermee gestopt, om vervolgens 6 weken af te bouwen. Ik was de voedingen van ruim 1 uur in de nacht, het gesteggel met het aanhappen en een huilende, hongerige Mats zo zat. Daarnaast viel ik enorm af en ik heb het geen moment fijn gevonden.

Nog nooit ben ik achteraf zo blij geweest met een beslissing waarvan je in eerste instantie denkt ‘jammer dat het niet is gelukt’. Mats was / en is een grote drinker en viel eindelijk tevreden na zijn flesje melk in slaap. Ineens ging hij – tot onze vreugde-  over naar 1 nachtvoeding en ik zag de grijze kraam wolk weer verdwijnen. Nu weet ik dat ieder kind anders is en dat Mats het gewoon nodig had. Maar als ik deze periode opnieuw over mocht doen, had ik direct voor de fles gekozen. Sorry. Maar het had mij heel wat tranen bespaard.

In de daaropvolgende weken maakt hij enorme sprongen. Een lachje, zijn hoofdje optillen, op zijn rug draaien. Wat zijn we trots en intens gelukkig. Dat zo’n klein ventje je leven compleet kan maken hadden we nooit durven dromen. Maar toch is het zo. De tranen rollen over mijn wangen bij de gedachte aan mijn eerste werkdag, maar de realiteit valt me enorm mee. Ik ben blij om even uit die baby-bubbel te zijn, maar kan, aan het einde van de werkdag, niet meer wachten om eindeloos met ons mannetje te knuffelen.

Ik. Een jaar na de bevalling

Tja. Wat kun je erover zeggen. Een bevalling is zeker een aanslag op je lichaam. Maar je lichaam past zich ook heel snel weer aan. Na 3 weken is er nauwelijks nog een buikje zichtbaar en na 2 weken heb ik mijn oude gewicht weer terug. Helaas. Ik had gehoopt om – in tegenstelling tot andere moeder- wat van mijn zwangerschapskilo’s te behouden, maar nee.

Het vele trappen op- en aflopen, het sjouwen met een maxi-cosi en het constant achter je kruipende baby aanlopen maakt dat ik aardig ‘in shape’ blijf zeg maar.

Ik kan er nauwelijks tegenaan eten. Voor mij is het dus omgekeerd. Andere moeders, geef mij maar wat van jullie overtollige kilo’s, ik neem ze met liefde over.

Nu, 1 jaar later, kan ik met zekerheid zeggen dat ik lichamelijk weer de oude ben. Ik heb het sporten vrij snel weer opgepakt, heb mijn slaapritme weer terug en kan wat meer alcohol verdragen dan een half glas, zonder stomdronken te worden.

Op emotioneel vlak ben ik wat gevoeliger. Vooral als het andere kinderen betreft. De zorgen om je eigen kind verdwijnen nooit meer, maar het leed van andere ouders en kinderen raakt me als nooit tevoren. Als bekend wordt dat het 6-maanden oude zoontje van vrienden van vrienden plotseling is overleden, slaat het nieuws in als een bom.

Bij elke foto die ik van Mats op Instagram of Facebook plaats en bij elke ‘vrolijke’ update, voel ik me boos. Verdrietig. En verbijsterd. Omdat ons leven doorgaat en dat van hun stilstaat. Ik huil, omdat zij het ergste moeten meemaken. Maar ik heb ook hoop. Dat zij hier, met de liefde van elkaar en anderen, uit gaan komen en het een plekje kunnen geven.

Het grijpt me tot op de dag van vandaag nog steeds aan en weer besef ik me dat de zorg om je kind de grootste verandering in je leven is waar je mee om moet leren gaan.

Wat had ik anders gedaan?

Als ik vriendinnen om me heen voor de eerste keer moeder worden, zie ik er een deel van mijzelf in terug. Alles is nieuw en je bent zo onzeker als maar zijn kan. Ik weet nog dat ik een korte hulplijn had met vriendinnen die al moeder zijn. Vragen als “wanneer sliep jouw kind door?, hoeveel dronk hij/zij en wanneer kreeg hij/zij tandjes” werden regelmatig gesteld.

Tegen mijzelf had ik vooral willen zeggen: ‘Aan alle slapeloze nachten komt een eind. Ook krijgen jullie weer een ritme. Tegen de tijd dat je weer gaat werken, heb je heus de tijd wel om jezelf te verzorgen EN je baby, om vervolgens op tijd op je werk te verschijnen. Het huis hoeft niet zo opgeruimd en schoon te zijn als dat het voorheen was. Sommige dingen moet je loslaten. Loslaten en genieten. Dat had ik in de eerste weken wat meer moeten doen. Maar ja. Hier leer je alleen maar van. En genieten heb ik uiteindelijk zeker gedaan. En dat doe ik nu nog iedere dag 🙂

Meer kinderen?

Zodra je de 30-jarige leeftijd hebt bereikt, vuren mensen allerlei persoonlijke vragen op je af. “Wanneer krijgen jullie kinderen? of: Willen jullie wel kinderen?”

Het eerste wat ik na de bevalling tegen Alex zei: “Ik doe dit nooit meer!”

Ik dacht dat ik er, na het krijgen van 1 kind, vanaf was. Maar nee. De nieuwsgierige vragen, over de wens van een 2e kind, zijn al gepasseerd. En eerlijk gezegd kan ik daar nooit een duidelijk antwoord op geven. Het eerste wat ik na de bevalling tegen Alex zei: “Ik doe dit nooit meer!”

Uiteraard denk ik daar nu anders over. Die bevalling was zo erg nog niet. De zwangerschap al helemaal niet. Het opvoeden en verzorgen van een 2e kind kan er ook nog wel bij. Maar ik weet niet wanneer. Nu in ieder geval niet. Ik wil volop genieten van Mats en ik heb nu nog echt geen trek in weer een kleintje wat al je aandacht opslokt. Eerlijk: een kind is niet te plannen. Mocht het ons nu gegeven zijn, dan is het net zo welkom als dat het over een paar jaar is. We zien het wel. En we hebben zeker geen haast. Ik gooi er nog een zoetsappig cliché in: We zijn al zo dankbaar dat Mats er is.

WIN je zelfgemaakte fotoboek!

Om het afgelopen jaar in beeld te brengen voor Mats, mocht ik een fotoboek samenstellen via Fotofabriek.nl, waarvan de foto’ s in dit artikel te zien zijn. Eerlijk gezegd kan ik hier nooit het geduld voor opbrengen, maar zodra ik was begonnen, kreeg ik de smaak te pakken. Ik besloot iedere maand uit te lichten in 2 pagina’s. Het boek telt er dus precies 26 (inclusief voor- en achterkant). De functionaliteiten die ik heb gebruikt om het fotoboek samen te stellen:

• De achtergrond van iedere pagina is anders.
• De grijze achtergrond is met witte stippen, net als de lichtblauwe achtergrond en heb ik via Pixabay. Een website met gratis stock-foto’s.
• Bijna alle foto’s komen rechtstreeks vanaf onze telefoon en zien er kwalitatief erg goed uit.
• Het fotoboek is via de online editor van Fotofabriek. Een erg fijne tool waarbij je op elk gewenst moment kan stoppen en doorgaan.
• Er zijn verschillende lettertypes mogelijk, net als leuke vormen in ieder thema.
• De voorkant is gemaakt van mat laminaat, welke het boek een luxe uiterlijk geeft.
• Ik heb gekozen voor een vierkant formaat van 21 x 21 cm.

Ik mag een fotoboek aan 1 van jullie weggeven! Wat moet je hiervoor doen? Laat een reactie achter onder dit artikel of op Instagram en vertel me welke bijzondere gebeurtenissen jij wilt vastleggen in een fotoboek. Je mag dan een hardcover a4 of 21 x 21 album uitzoeken van 24 pagina’s. De winactie sluit op 11 februari.