Consumenten voor 5 miljoen Euro opgelicht via webwinkels op social media. Dit bericht was afgelopen weken te lezen op een aantal nieuwssites. Het heeft me aan het denken gezet. Ben ik wel eens opgelicht? Natuurlijk. Iedereen is wel eens opgelicht. Of dat nu op het schoolplein was, waarbij je toch wel erg weinig knikkers terug kreeg tegen een grote bom, of het feit dat er veel te veel is gerekend voor een taxi-ritje op vakantie. We leren er van. Maar soms doet het pijn. Heel erg pijn. Wanneer criminelen jou bijvoorbeeld heel veel geld afhandig maken. Via nep-webwinkels, het niet opsturen van 2ehands waar of het duperen van digibeten. Het enige wat we kunnen doen is op onze hoede zijn. Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is dat het ook. Ik deel mijn 2 ervaringen in zowel oplichting als corruptie die bij mij de ogen hebben geopend.
Opgelicht via het internet
Het is 2006. Ik ben 19 jaar en niet van de computer weg te slaan. Ik heb net een eigen laptop aangeschaft voor mijn studie, maar s avonds spendeer ik uren op Hyves en MSN. Online shoppen komt nog niet echt van de grond want kleding kopen we nog in de stenen winkel en tweedehands spullen schaf je eenvoudig aan via Marktplaats.
Zo heb ik al een mooie Chanel tas op de kop getikt. Mijn naïviteit liet mij geloven dat het een hele goede deal was, maar bij binnenkomst bleek het ding toch nep te zijn. Ja sorry, maar de kennis op gebied van nepartikelen was mij (en naast mij bijna niemand) niet heel erg bekend. Daarnaast is er vrijwel geen controle, dus de neptasjes, horloges en sieraden vliegen je op zowel Marktplaats als Ebay om de oren.
Mijn oog valt op een tweedehands speedy model van Louis Vuitton. Ik besluit een bod uit te brengen van €80,- en, warempel, ik ontvang een mail van ene Paul dat hij het bod accepteert. Hij vraagt mij het geld over te maken op een PayPal rekening en vergeet bijna mijn adres te vragen. Ach, het kan de beste overkomen. Ik geef mijn adres en maak het geld over.
“Je weet toch dat zo’n tas helemaal niet zo goedkoop kan zijn”
En daarna is het wachten… 1, 2 weken passeren en de beste Paul stuurt geen enkele mail meer terug. Dit is mijn eerste kennismaking met de duistere kant van het internet. Ik ben er compleet ingetuind met mijn naïeve kijk op het online leven. De politievrouw, bij wie ik mijn aangifte indien, denkt er net zo over. “Je weet toch dat zo’n tas helemaal niet zo goedkoop kan zijn”? Ze spreekt me streng toe. “Als iets te mooi lijkt om waar te zijn, dan is het dat ook. Hoe vervelend ook, maar in jouw geval gaat het om ‘maar’ €80,-“. Ik kan niets anders dan het met haar eens zijn en verlaat het politiebureau met de spreekwoordelijke staart door de benen. Eigen schuld, dikke bult luidt de conclusie. “Maar alsnog bedankt voor je aangifte, want hierdoor hebben we het aantal internetoplichtingen in beeld” aldus de politie.
Sinds deze ‘zaak’ ben ik altijd voorzichtig omgegaan met mijn online aankopen en is het bord voor mijn kop verdwenen. Vertrouw ik een webshop niet? Dan koop ik er niet of kies voor ‘achteraf betalen’. Marktplaats heeft zijn toezicht in de loop der jaren overigens fiks aangescherpt. Zo vindt je er geen nep-artikelen meer, zijn adressen makkelijker te achterhalen en worden klachten erg serieus genomen.
Corruptie in Mexico
Het is 2010. Ik werk en woon inmiddels alweer 6 maanden in Mexico. Omdat ik hier op een toeristenvisum verblijf en een werkvergunning nog wel even op zich laat wachten, moet ik na 6 maanden het land weer verlaten. Klinkt heftig, maar in principe hoef je alleen maar even de grens over om vervolgens weer Mexico in te gaan, waarna je een nieuw stempeltje in je paspoort krijgt en opnieuw 6 maanden in Mexico kunt blijven. Deze vorm wordt door mijn mede-reizigers al jarenlang in praktijk gebracht en blijkt de meest goedkope manier om een nieuw visum te krijgen. Een kleine kanttekening: Mexico is een land waar nogal wat criminaliteit voorkomt. Vooral rond het grensgebied zijn ze niet vies van een drugssmokkeltje hier en een moordje daar. Toeristen wordt geadviseerd om de grensgebieden te vermijden als je er niet per se hoeft te zijn. Mijn denkwijze is soms krom, maar ik praat mezelf in: “Ik MOET er wel zijn, dus dan kan ik het niet vermijden” ik heb tenslotte wel eens voor hetere vuren gestaan (welke dat precies zijn, kan ik op dat moment niet bedenken). Ik besluit een busticket naar de dichtstbijzijnde grens te boeken,. Het wordt de grensovergang Mexico-Belize, wat mij een dag reizen gaat kosten (5 uur heen en 5 uur terug). De bussen zijn comfortabel, dus ik breng de reis grotendeels knikkebollend door.
Bij aankomst in de grensstad bedenk ik me dat ik eerst op zoek moet naar een grens. Ja, dat had ik van tevoren wel bedacht, maar die grens lijkt opeens heel ver te zijn als je op zo’n groot busstation staat. Ik stap een taxi in en vraag de chauffeur mij naar de grens te brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik arriveer 5 minuten later bij een grenspost die is omgeven door prikkeldraad, douanehuisjes, spoorbomen en een paar militairen met een geweer in hun handen. Iets anders dan de grens tussen Nederland en België. Hier kom je niet onopgemerkt doorheen, zelfs niet – of is het nu juist niet– als blonde vrouw van 24 jaar. Ik loop op een douanehuisje af en de – in eerste opzichten – vriendelijke meneer vraagt wat ik van plan ben te gaan doen in Belize. Ik antwoord dat ik het land gewoon een bezoekje wil brengen. Meer niet. Deze meneer is duidelijk niet op zijn achterhoofd gevallen en constateert dat ik waarschijnlijk een nieuw visum voor Mexico wil. Ik bevestig zijn vermoeden en heb het gevoel dat dit gesprek geen goede kant op gaat. De meneer vertelt me dat dat kan, maar dan moet ik tenminste 2 dagen in Belize verblijven. Anders zit een nieuw toeristenvisum er voor deze ‘chica’ niet in. Kak. Ik wil helemaal geen 2 dagen in Belize verblijven. En al helemaal niet zonder toilettas en schone kleren. “Maar, daar heb ik helemaal niet op gerekend” antwoord ik. “Oh” zegt de meneer. “In dat geval kun je me ook €80,- betalen zodat ik je een nieuw stempel geef”. Ik had een discussie kunnen starten maar mijn kansen als blonde Europese vrouw zijn vrij klein. Ik bedenk mij hoe mijn ouders tegen vrienden zullen zeggen “Tja, ze wilde een discussie aangaan voor €80,- en is vervolgens in Belize verdwenen”. Met tegenzin bevestig ik en de meneer roept een kereltje die mij vriendelijk doch dwingend begeleid naar een geldautomaat die – hoe toevallig- 10 meter verderop staat. Ik wordt het douanehuisje in gestuurd en stop de beambte het geld in zijn hand. Als beloning krijg ik het stempeltje. Een stempeltje wat mij weer 6 maanden Mexico oplevert, maar dat enorm stinkt naar corruptie. De dooddoener van dit prachtige land.
Uit deze ervaring heb ik weinig lessen getrokken. Ik ben iemand die totaal niet bang is aangelegd maar wel op haar hoede. Ik heb besloten niet de discussie met deze meneer aan te gaan en dat is maar goed ook. Uiteindelijk is het ook best een koopje, €80,- voor een nieuw visum. Maar het riekt wel. Naar flinke corruptie. Wanneer je de overheid niet kunt vertrouwen is er veel mis in het land. Je bent op jezelf aangewezen. Onder andere deze ervaring heeft ervoor gezorgd dat ik geen toekomst zag in Mexico. We kunnen klagen over ons kabinet wat we willen, maar we hebben het toch maar mooi een stuk beter voor elkaar.
Ben jij wel eens opgelicht? En wat voor lessen heb jij hieruit getrokken?
