Dansauditie zonder danservaring en andere gênante sollicitaties

Het is nogal wat. Ben je eindelijk door de selectieronde heen, waarna je wordt uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek, volgt er een gênante vertoning waarna je het liefste door de grond wil zakken. Ik denk dat iedereen het wel eens heeft meegemaakt: een gênant sollicitatiegesprek. Of het nu komt door gebrek aan een diploma, miscommunicatie over de functie of een opspelende maag. Op het moment zelf wil je zo snel mogelijk naar huis, je hoofd onder de dekens stoppen en er niet meer aan terug denken. Maar later is het toch wel een erg leuk onderwerp om op terug te kijken. En er samen om te lachen. Ook ik heb gênante sollicitatie gesprekken gehad. Aardig wat zelfs.  Ik deel vandaag mijn 2 van mijn meest gênante gesprekken waar ik af en toe nog heel hard om moet lachen 😉

Enkele ervan vonden plaats tijdens mijn tijd in Mexico, toen ik er naar een baan zocht. Maar over Nederlandse sollicitatiegesprekken kan ik ook een boekje open doen. Van een flirtende interviewer tot zwetende oksels tijdens een opdracht. Yep, been there, done that!

Dansauditie zonder danservaring

Laat ik maar meteen met de ergste (en langste) beginnen. Het is juni 2010. Ik woon inmiddels al een paar maanden in Mexico, Playa del Carmen, spreek een goed woordje Spaans en ben druk bezig met het zoeken naar een baan. Playa barst van de hotels en resorts dus er is genoeg vraag naar meertalige werknemers. Via een vriend, die bij een resort werkt, word ik uitgenodigd voor een functie als animator. Een drukke, maar tevens afwisselende baan. Als je bij het animatieteam werkt, wordt er vooral van je verwacht dat je altijd vrolijk bent, goed contact kan leggen met de gasten en kinderen en vooral niet bang bent om 12 uur per dag, 6 dagen in de week te werken. ‘ OK, i can deal with it’  Dacht ik. Ik moet mij melden in het theater van het resort, waar iedere avond shows worden uitgevoerd en sluit me aan bij een klein groepje van 5 mensen. We solliciteren allemaal naar de functie van animator en ik ben de enige Europeaan. “Mooi, dat werkt misschien in mijn voordeel” denk ik. Het resort is immers ook populair onder Nederlanders en Duitsers.

Het klikt al snel met de andere kandidaten en we kletsen vrolijk door in afwachting van de teammanager. Opeens vraagt een meisje – een van de andere kandidaten-  ons welke dansopleiding wij hebben gedaan en waar. Ik kijk haar verbaasd aan en zeg dat ik geen danservaring heb. De rest dreunt een aantal dansscholen op en daaruit concludeer ik dat ik een vreemde eend in de bijt ben. “Oké,” zegt ze. Heel nonchalant. Niemand kijkt verder op van mijn ontbrekende danservaring.

De teammanager komt binnen en stelt de ‘jury’ voor. We mogen het podium betreden en allemaal achter een – zo lijkt het – danseres gaan staan. Zij doet een dans voor en wij moeten hem, na 2 keer repeteren, herhalen. WTF? denk ik. Ik ben hier op een dansauditie zonder enige ervaring. Als ik uitga dans ik wel, maar dan beoordeelt niemand mij en daarnaast heb ik dan altijd wel een paar glaasjes op. Ik besluit mee te doen en het gaat me verbazingwekkend goed af. “Oké, dat heb ik overleefd” Denk ik.

Ik moet als eerste. Dit was het dan. Het einde van mijn waardigheid.

De teammanager kondigt aan: “Oke mensen, nu het laatste onderdeel van de auditie. We gaan individueel een show uitvoeren. We spelen een nummer en hier mag je , gedurende 2 minuten, vrij op dansen”.  Ik zoek een uitgang. Zal ik weggaan? Misschien kan het nu. Dan kijken ze raar op, maar dan heb ik mezelf tenminste niet voor schut gezet. Plots hoor ik: “Ana, adelante por favor”.

Ik moet als eerste. Dit was het dan. Het einde van mijn waardigheid. De 3-koppige jury volgt elke loodzware stap van mij, terwijl ik het podium betreed. De muziek start en ik begin met dansen. Ik beeld me in dat ik in een club sta en dat er 100 dansende mensen om mij heen staan en vooral NIET naar mij kijken. De eeuwigdurende 2 minuten komen ten einde en ik kijk stiekem naar de jury. Ze lachen vriendelijk, maar dat kan ook de Mexicaanse beleefdheid zijn.

Met zwetende oksels verlaat ik het podium en kijk toe hoe de rest de sterren van de hemel danst. Nadat de laatste is geweest wordt ik bedankt door de teammanager en zegt hij dat hij me de uitkomst laat weten. 1 week later kom ik hem in de stad tegen. “Ha Ana! Leuk dat je er was vorige week! Hé, je bent het trouwens niet geworden. Maar dat had je denk ik wel verwacht toch? Mocht ik iemand voor de kids club nodig hebben, dan bel ik je!” 

Flirten tijdens een sollicitatiegesprek

Inmiddels is het 2011. Ik ben net een maand terug uit Mexico en klaar voor de start van mijn carrière. Ik heb modemanagement gestudeerd, dus ga ijverig op zoek naar een baan in de modebranche. Het liefste als inkoper, merchandiser of productmanager. Na een paar brieven gestuurd te hebben, word ik uitgenodigd bij een grote modeketen. Het gaat om de functie assistent-inkoper en het gesprek vindt plaats op het hoofdkantoor.

Ontzettend gaaf natuurlijk, een functie op het hoofdkantoor van een landelijk bekend bedrijf. Met lichte zenuwen betreed ik het gebouw en maak kennis met de manager inkoop. Een man van tussen de 40-50 jaar met een zeer enthousiaste houding. We beginnen met het gesprek en al gauw wordt duidelijk dat dit ‘m niet wordt voor mij. Dagelijkse onderhandelingen met leveranciers en continu strijden voor een zo laag mogelijke prijs zijn competenties die ik zeer zeker niet beheers en niet wil beheersen.

“En zeker ook voor de latino mannen” vervolgt hij met een knipoog.

Maar dan neemt het gesprek een wending en wordt mijn privé leven onder de loep gesteld. “Wat heb je in Mexico eigenlijk gedaan”? Vraag de man. Ik antwoord en zeg dat ik vooral een nieuwe taal en cultuur wilde leren kennen en er daarnaast een tijd wilde wonen. “En zeker ook voor de latino mannen” vervolgt hij met een knipoog. Uhh.. “Nee hoor. De liefde vinden lag zeer zeker niet in mijn planning.” antwoord ik. “Nou.. Je ziet er goed uit, dus heb je niet even lekker van dat hele vakantiegevoel genoten? Heb je nu trouwens een vriend?” Nee. Antwoord ik. “Hé? hoe kan dat??” Vervolgt hij.

Ik wil weg. Die baan is toch niets voor me en ik zit zeer zeker niet te wachten op een flirtende man die ogenschijnlijk in een midlife crisis zit. Ik geef aan dat ik toch maar eens moet gaan want deze vragen zijn volgens mij niet gerelateerd aan de functie. “Prima hoor, ik vond het wel gezellig om met je te kletsen”. Probeert hij nog. Ik sta op en sluit het gesprek af: “Ik vond het een goed gesprek en wil je graag bedanken voor een nieuw inzicht wat betreft deze functie”. Ik geef hem een hand en loop zelf de deur uit. Hij wilt me graag begeleiden naar buiten maar ik zeg dat ik nog even naar de wc moet en dat ik er zelf wel uit kom. Ik blijf ongeveer 15 minuten op de wc zitten en kijk dan of de kust veilig is. De man is weg en ik huppel als een blij hondje naar buiten.

Om er vervolgens nooit meer terug te keren. Het bedrijf is overigens 2 jaar later failliet gegaan.

Tell me.. Wat is jouw meest gênante ervaring tijdens een sollicitatiegesprek?